Ik heb iets engs meegemaakt, vorige week. Ik ben aangerand, op klaarlichte dag. Door een man. Het gebeurde tijdens een werkoverleg. Bij het afscheidsrondje kwam een van mijn tafelgenoten wel er-rug dichtbij. Sterker nog: de bizar lange man boog, nee vouwde zich als het ware om mij heen (en dat is best knap, want ik ben 1.90 m.). Hij leek er zelf geen last van te hebben, maar dat hij brutaal mijn sociale comfort zone binnendrong, voelde zacht gezegd nogal onaangenaam.
Het heeft even geduurd, maar nu kan ik er over praten zonder emotioneel te worden.
Zonder gekheid: er zijn mensen die geen benul hebben van de sociaal acceptabele afstanden. Die grenzen zijn veel preciezer vastgesteld dan we zelf beseffen. Ieder mens heeft een paar ‘ringen’ om zich heen. Vreemdelingen, zakelijke contacten of erg vage kennissen moeten zich beperken tot de buitenste ring - meer dan 70 cm van het eigen lichaam.
Vergeet het onvrijwillige voetjevrijen in trein en/of bus.
De middelste cirkel is bestemd voor vrienden en goede bekenden. In de binnenste cirkel ten slotte (zeg 0-30 cm) wagen zich alleen familie en geliefden. Intimi dus. Normaal gesproken dan, hè! Want de lange man was zeker weten geen intimus van mij, en toch bevond ‘ie zich op een zeker moment duidelijk op minder dan 30 centimeter van mijn gezicht. Brrr.
Begrijp me niet verkeerd: ik ben best een lichamelijk mannetje. Komt misschien door m’n zuidelijke roots, maar ik raak mensen graag en vaak aan. Vrouwen, mannen, maakt me niets uit. Ik ben ook een mannenkusser, al heeft dat laatste – eerlijk is eerlijk – wel even moeten groeien. Maar godzijdank heb ik wel gevoel voor sociale afstanden. Ik besef donders goed wie ik wel en niet moet aanraken. En nog belangrijker: wie ik waar wel en niet moet aanraken.
Bovendien ben ik geen ongeleid projectiel; mijn lichamelijkheid is voorbehouden aan een zeer select clubje. Wie? Nou, A. en de kleine man natuurlijk, mijn naaste familie en een paar heel goeie vrienden/vriendinnen. Zit je daarbuiten, dan hoef ik niet per se fysiek contact met je. (Scarlett, dit geldt niet voor jou. Ik herhaal: niet!). Ik voel me zelfs ronduit ongemakkelijk als ik vreemden moet aanraken. Ja, ik ben eigenlijk maar heel preuts. Zo ben ik ook een fel tegenstander van de sauna. En dan bedoel ik vooral de veemde afspraak om bloot rond te huppelen. Niks voor mij, al die drillende stukken wit vlees. Maar dat terzijde.
Terug naar vorige week. Ik kwam zoals gezegd zwaar aangeslagen thuis. Na de nodige praatsessies waren de emoties nauwelijks geluwd. Wat te doen? Grijpen naar het meeste effectieve middel om te ontspannen dan maar. Een paardenmiddel: ik heb A. en de muppet he-le-maal doodgekieteld. Heerlijk! Voor mij dan tenminste...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten