Homo-erotische gevoelens

Net als iedere gezonde Hollandse jongen ben ik tot in het puntje van m’n kleine teen bang voor homo-erotische gevoelens. Niet dat ik die heb natuurlijk. Maar stel nu even dat een andere man ze voor mij zou hebben. En er werk van zou maken. Brrr. Of erger: dat anderen de indruk zouden krijgen dat ik ze heb. Je moet er toch niet aan denken.

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb niets tegen mannen. Sterker nog: ik heb mannen onder m’n beste vrienden. Maareh… we zijn géén homo’s!

Er is één plek waar alles anders is. Waar mannen - stoere mannen dus, laten we elkaar geen mietje noemen - zonder gêne andere stoere mannen kussen en omhelzen. Vreemd genoeg is dat op een plek waar je dat het minst zou verwachten, namelijk op en rond het voetbalveld.

Iedere twee weken zit ik in stadion De Goffert. Vak L, rij 15, stoeltje 26, dat is mijn plekje. Om mij heen zitten veel mannen. Jonge mannen, oude mannen, kleine mannen, grote mannen, dikke mannen, dunne mannen, lelijke mannen, lekk… eeeh knappe mannen, kale mannen en harige mannen. Al deze mannen delen één grote liefde: NEC.

Of eigenlijk twee: op sommige momenten namelijk houden we ook heel erg veel van elkaar. Scoort NEC een doelpunt of wint NEC een belangrijk duel, dan zijn wij - voor heel even, maar ook meteen heel erg overtuigend - van de herenliefde. We knuffelen en zoenen de buurman, springen en rijen tegen elkaar aan, en duiken op en over elkaar.

Er zijn zelfs verhalen bekend van mannen die na een gewonnen Uefa Cup-duel gezamenlijk de bosjes in het Goffertpark bezochten.

Dat laatste is een uitzondering. Meestal is de magie na het laatste fluitsignaal verdwenen. Dan zijn we weer gewoon Piet, Klaas, Sander en Harry. Dan lachen we weer ongemakkelijk als we afscheid nemen, kloppen we elkaar hardhandig op de schouder en roepen net iets te hard dat we thuis eens even ‘het vrouwtje van dichtbij gaan bestuderen’ (ik zeg dat soort dingen niet natuurlijk, maar alle anderen in vak L wel). Dan zijn we, kortom, weer gewoon hartstikke onszelf en dus ook hartstikke bang voor mannen en de mannenliefde.

Tot twee weken later het fluitje van de scheids klinkt. Dan zijn we weer vrij. Vrij van gêne, vij van angst. Jeuj, mannen, we mogen weer!