woensdag 6 oktober 2010

Playboy

Gebeurtenissen die indruk maken, blijven langer ‘hangen’ in je geheugen. Klinkt logisch - en dat is het ook. Met die wetenschap in het achterhoofd, is het een leuk spelletje om de herinneringen uit je jeugd te plunderen. Mensen, gesprekken, gebeurtenissen die je je met gemak voor de geest kunt halen, moeten toen dus een grote lading gehad hebben. En daar kun je je zoveel jaar na dato nog wel eens over verbazen. Zo kan ik me als de dag van gisteren herinneren dat D., onze buurjongen, mij de betekenis van het woord ‘stoer’ uitlegde. “Stoer betekent gek”, zei de tien jaar oudere D. plechtig en ik geloofde hem.

Nu nog ben ik iedere dag blij dat ik niet stoer ben. Noem me een watje, een mietje, of – why not - een homo. Maakt me niet uit, ik ben in elk geval niet gek. Dat telt!

Een herinnering van een heel andere aard (en ander kaliber) dan. Ik ben een jaar of elf. De eerste hormonen gieren voorzichtig door mijn lijf. Meisjes worden steeds interessanter, en dan vooral bepaalde vrouwelijke lichaamsdelen. Tegen mijn vriendjesgang bluf ik dat ik ‘echt wel’ een Playboy durf te kopen. In de plaatselijke buurtsuper, welteverstaan. En dus met een stevige pakkans door de buurvrouwen Ans en Bep. Nu, vijfentwintig jaar later, voel ik nog de verlammende angst die mij beving toen ik de verzameling blootbladen van dichtbij aanschouwde. Na een lichte aarzeling, die een uur of twee moet hebben geduurd, ben ik heel hard en zonder vies blaadje naar buiten gesprint. Langs de rij moeders van klasgenootjes aan de kassa.

Nu nog durf ik na 12 uur 's nachts geen TV te kijken. Al die blote vrouwen…

Of neem die tijd dat ik – een jaar of vier oud , schat ik, en volop in mijn cowboyfase – schaamteloos in iedere tuin mijn pielemuisje tevoorschijn toverde. Niks leukers dan op andermans gazonnetje je blaas legen. Vond ik toen. Tot de dag dat – oh schaamte – mijn hoogsteigen moeder me betrapte en op de foto zette. Al plassend dus. Die traumatische foto prijkt helaas nog steeds in mijn fotoalbum.

Nog steeds kan ik het niet in openbare pisbakken. Ik blokkeer genadeloos. 

Het grappige is dat Max waarschijnlijk dezelfde ervaring heeft als-ie straks eenmaal volwassen is. De belangrijke vraag is: wat gaat ‘ie zich herinneren van deze eerste levensfase. Heel iets anders dan wij nu denken, zoveel is zeker. Dus niet de gezellig-kneuterige familiebezoekjes aan de Efteling, de vet coole cadeaus die hij met Sinterklaas krijgt, of de ge-wel-di-ge pannenkoeken met spek die z’n papa liefdevol voor ‘m bakt.

Iets anders dus, maar wat? Als het maar niet mijn angst voor spinnen is. Of mijn twee linkerhanden. Of mijn voorliefde voor damesbladen. Et cetera, et cetera.

Ja, ik zei ’t toch al: ik ben NIET stoer!

1 opmerking:

  1. Op het moment dat ik voor een muur moet gaan staan plassen ontstaat er bij mij ook stevast een discrepantie tussen hersenen en blaas.
    Ik heb dan ook ontzag voor mannen die zich zonder problemen leeg laten lopen en onderwijl óók nog hele gesprekken hebben met hun plassende buurman :-/ Onvoorstelbaar voor mij.

    Verder verbaas ik mij over het feit dat diezelfde mannen zich half uitkleden voor het plassen; riem los, knopen open en broek halverwege de knieën. Daar is de gulp toch voor uitgevonden?! Heb dit fenomeen eens met Ip besproken en die zei: ‘Misschien hebben die mannen zo’n klein lulletje dat ze hem via de gulp niet kunnen vinden’. Fijne vrouw heb ik :-)

    BeantwoordenVerwijderen