dinsdag 12 oktober 2010

Trouwe hond

Ik ben geen makkelijk mannetje. Dat besef is de voorbije jaren langzaam gegroeid. Bij mij zelf dan, want mijn directe omgeving wist het al iets langer.

Mensen die wat verder van mij afstaan, zien mij vooral als een vriendelijke, relaxte pipo. En dat klopt voor een deel ook wel. Ik ben namelijk in wezen een trouwe hond, met een simpele handleiding. Op werkgebied geldt: als je mij waardering en complimenten geeft, loop ik het vuur uit m’n sloffen. Op persoonlijk vlak van hetzelfde laken een pak. Als je laat blijken dat je mijn vriendschap of gezelschap op prijs stelt, ga ik door het vuur voor je. Relaties en vriendschappen zijn heilig.

Maar!  

Zij die het voorrecht genieten om dagelijks (of zeer regelmatig) in mijn nabijheid te verkeren, weten hoe ik écht in elkaar zit. Nee, ik ben geen lul, hufter of achterbakse geniepigerd. Zo erg is het niet (toch, A.?). Maar ik ben wel trots. Heel trots. En ik heb een zeer sterk rechtvaardigheidsgevoel. Wie nare roddels over me verspreidt, me negeert of - het ergste - een spelletje met me speelt, heeft een kwaaie aan mij. Dan komt de onverzoenlijke, wraakzuchtige Sander (de bijtgrage keffer) boven drijven. Vergeven & vergeten? No way! Dan is het over en uit. Finito. Basta.

Gelukkig kennen de mensen die me écht aan het hart gaan, mij en m’n gebruiksaanwijzing. Zij spelen geen spelletjes. En ze geven me op z’n tijd een complimentje, een aai over de bol en een bord (of liever: een hele pan) macaroni met smac en kaas. Dan kruipt deze trouwe viervoeter weer vrolijk en tevreden terug in z’n hok… ;-)

1 opmerking:

  1. Weer erg herkenbaar. Ook ik heb last van een olifantengeheugen en dat kan knap lastig zijn. Als ik in een winkel onheus bejegend word dan gaat die meteen op mijn persoonlijke zwarte lijst. Hele ketens tegelijk!
    Best lastig want onderhand mag ik bijna nergens meer komen van mezelf :-(

    BeantwoordenVerwijderen