Deze week op http://peuterkleuter.jongegezinnen.nl:
Bij de geboorte van je eerste kind ben je allesbehalve relaxed. Logisch: alles is nieuw, de verantwoordelijkheid van het ouderschap voelt bijna onmenselijk, en letterlijk iedereen geeft je (goedbedoelde) adviezen. In ons geval kwam daar nog bij dat kraamhulp B. nog ‘in de leer’ was. Ze hield zich angstvallig aan de regeltjes en kon ons niet – op basis van jarenlange praktijkervaring – meegeven dat kinderen wel op hun x- of o-pootjes terechtkomen.
Wat een verschil met de eerste maanden van kind 2.0!
Niet alleen hadden we met kraamhulp S. iemand met dertig jaar ervaring over de vloer (ongelooflijk, al die handige tips, hadden we dat maar eerder geweten!), maar zelf zijn we natuurlijk ook veel meer ontspannen. Misschien wel iets te, zo nu en dan. Neem de flesjesproblematiek. Ik kan me herinneren dat we bij Max regelmatig discussies hadden over 2 mililiter melk meer of minder. Het ging nergens over, maar we wogen letterlijk iedere druppel af.
Nu bij Ole ligt dat iets anders. Eigenlijk doen we maar wat. En Ole vindt het prima. Hij drinkt, drinkt en drinkt. Eigenlijk is het heel eenvoudig: een baby drinkt nooit meer dan hij op kan. Gebeurt dat wel, dan komt het eruit. Met kleine gulpjes of in enen, tegelijk met een boer om u tegen te zeggen. In feite hebben we het hier over een soort overloopventiel. De natuur regelt dat soort dingen op een prachtige manier.
Toch is het stiekem nog best een beetje spannend om naar het consultatiebureau te gaan deze week. Wij zien ook wel dat Ole in schrikbarend tempo doorgroeit. Hij werd geboren als knokig krielkipje van net drie kilo, en inmiddels staat de teller op vier hammige onderkinnetjes. Niets wijst er op dat er snel een einde komt aan z’n onwaarschijnlijke gewichtstoename.
Gelukkig is er dan altijd de levenservaring van de oma’s. Die hebben immers ook heel wat kinderen grootgebracht en weten meestal met een rake opmerking de rust in huize Peters te herstellen. Mijn moeder hoorde geduldig m’n zorgen aan en zei toen, liefjes: “Ach Sander, kijk nou eens in je eerste fotoalbum (zie foto hiernaast, sp). Het enige dat je daarin ziet is hoofd, hoofd en nog eens hoofd. Jij was ook simpelweg een enorm dikke baby. En uiteindelijk is het nog best goed gekomen.”
Dank mam, dit helpt me echt! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten