Frons

Mijn hoofd past niet bij mijn karakter. Hoe vaak ik niet te horen krijg, als mensen mij voor het eerst zien, dat ik ‘vast en zeker zo’n typische macho ben’. Nou ja, meestal zeggen ze ’t pas achteraf, als ze me kennen en weten dat ik een mietje ben. Dan durven ze wel. “Ik dacht echt dat jij een arrogante pik was.”

Niet dus. Ik ben een schatje. Vraag maar aan A.

Laatst checkte ik het bij die andere vrouw met wie ik uren en uren doorbreng. J. dus. “Wat dacht jij toen je mij voor het eerst zag?” Eerlijk gezegd had ik verwacht dat ze me of een ‘bronstige aap’ vond (echt, dit heeft iemand ooit over me gezegd) of ‘gewoon’, zoals zovelen, een ongevoelige, verwaande  hufter.

Niets van dit alles. J. kon zich onze eerste ontmoeting niet herinneren.

Dat kan natuurlijk ook.

Het ‘probleem’ zit ‘m vooral in mijn gefronste wenkbrauwen. Die dragen niet bepaald bij aan een waarheidsgetrouwe eerste indruk. Ik kijk nu eenmaal van nature niet heel vrolijk en lief. De rimpel, het is meer een kloof, recht boven mijn neus spreekt boekdelen. Vriendjes en klasgenootjes dachten vroeger altijd dat ik zat te mokken. Terwijl ik aan het genieten was van een bizar grappig boek.

Nu nóg denkt A. vaak dat ik een woedende brief aan het tikken ben, terwijl ik me inwendig een rolberoerte lach om m’n eigen blogje.    

Mijn geconcentreerde blik staat standaard op onweer.  

Het grappige is dat onze hele familie ‘last’ heeft van De Frons. Gisteravond zaten we met z’n viertjes op de bank; op tv haalde de roze panter vreemde capriolen uit. Erg komisch, vinden wij hier thuis, al zou je dat niet zeggen. Ik keek opzij en moest lachen om het 'gezellige' familietafereeltje dat ik zag: drie paar gefronste wenkbrauwen (ja, ook Ole kan het al). Alsof we naar de begrafenis van Tommie, Pino en Ieniemienie keken.

Goed, mensen weten dan misschien niet dat wij in wezen allemaal hartstikke aardig, lief en schattig zijn. Maar de Peters-Frons heeft één levensgroot voordeel: wij lijken in elk geval niet spontaan. Jeuj!