dinsdag 1 februari 2011

Oma en de petjesjochies

Eén zwaluw maakt nog geen zomer. Ik weet het. Toch zou ik een moord doen voor één f*cking armzalige zwaluw. Dit weer - dit vieze, vuile, gure, donkergrijze, niksige, kletsnatte, gemeen koude weer - dat zou bij wet verboden moeten worden. Eigenlijk geldt dat voor de hele winter. En voor de herfst. En voor maart die z’n klotestaart roert en april die gvd toch gewoon doet wat ‘ie wil.

Allemaal even belachelijk.

Soms maakt één zwaluw wél een zomer. Dan doet één lief woord, één mooi gebaar of 'gewoon' één goed mens je cynisme smelten als sneeuw voor de zon. Vandaag dook er zo’n zwaluw op, vermomd als lief, klein omaatje. Watergolfje in het haar, lichtbruine regenjas, hoge schoenen en een handtasje.  Kortom: ze zag er uit zoals verfrommelde omaatjes er nu eenmaal uit horen te zien.

Niks meer aan doen.

Bij het Nijmeegse station stiefelt het vrouwtje uiterst voorzichtig van het talud omlaag richting tunnel. Ik zit op de fiets en haal haar beneden bijna in. Een groepje van vier Marokkaanse jongens komt ons tegemoet. Petjesjochies. Veel onderdelen van trainingspakken om het lijf, veel kettingen en ander zilverwerk, en de gekrulde matjes stevig in de glimmende kokoswax. Allemaal houden ze hun armen iets te ver van het lichaam.  

Het verschil met omaatje kan nauwelijks groter.

Precies als ik het oude dametje inhaal en de petjesmannetjes passeer, hoor ik het. Het omaatje zegt, met een piepstemmetje waar moederlijke bezorgdheid in doorklinkt: “Zeg jongelui, passen jullie een beetje op, alsjeblieft. Het is werkelijk spek- en spekglad daar.” En ze wijst met haar handtasje naar het talud. De jongens kijken verbaasd op. “Bedankt man, mevrouw. We gaan niet vallen, hoor. Zijn we niet van plan.” Stoer lopen ze omhoog, lachend.

Ik kijk nog eens goed naar omaatje. Ze glimlacht, geeft me een vette knipoog en zegt: “Ik heb m’n goede daad weer verricht vandaag.”

Soms is de werkelijkheid mooier dan je ooit zou kunnen bedenken. En soms heb je er ineens ook weer alle  vertrouwen in, in die multicultisamenleving. Omaatje, bedankt man

Geen opmerkingen:

Een reactie posten