We zeiden: zullen we samen een werkruimte zoeken? En we deden het. Op de gok. Hoe goed kenden we elkaar nu helemaal, na drie gezamenlijke clubsandwiches in de kroeg en een paar vluchtige ontmoetingen bij de poort van het kinderdagverblijf?Thrillseekers, dat waren we.
Ik wist niet dat ze iedere dag om elf uur een banaan eet. Of dat ze blij wordt van kleurtjesbehang, mijn gebabbel grappig en gezellig vindt, niet dwangneurotisch wil afwassen, poetsen en schrobben, en dol is op kaas, krentenbollen en karnemelk. En op koekies. Ik wist niets. We wisten niets.
Zij wist niet dat ik het gezellig vind om dagelijks samen te lunchen. Of dat ik de schouder ben waar je op kunt leunen in moeilijke tijden, met plezier zwarte koffie voor haar zet, gaten in de muur boor om haar knusse kastjes op te hangen, en bereid ben om over naaipatronen te praten. Ze wist het niet. We wisten niets.
En dat we allebei van Gummbah, Maxim Hartman, countrymuziek, Bert Wagendorp, Wie is de Mol en schoenen kopen houden? We hadden geen flauw idee, precies een halfjaar geleden.
De beste beslissingen neem je onbewust, zeggen ze.
Via Twitter kwam ik op je site, omdat ik TM ken van mijn studie. Via je site kwam ik op je blog en nu verbaas ik me over de afwezigheid van reacties.
BeantwoordenVerwijderenErg fijne stukjes om te lezen. En herkenbaar ook.
Dag Claas ;-),
BeantwoordenVerwijderenJa, daar verbaas ik me ook wel eens over. Ze worden goed gelezen, zie ik, en goed gewaardeerd, hoor ik. Maar reageren? Nauwelijks inderdaad. Jammer!