Gottegot, wat vonden we hem leuk. Verfrissend. Anders. Een intellectueel in de voetballerij. Een onafhankelijke geest ook, want: eenmaal ontslagen door een boze bobo kon ‘ie hopseflops weer aan de slag als leraar Duits op de Oude Pekelase Scholengemeenschap. Ron Jans, met z’n pretoogjes.
En hij boekte verdomme nog succes ook, daar in Groningen.
Toen mocht Ron ook komen analyseren. Aan tafel bij Jack en Tom en Toine, van de NOS. Ron wilde wel, want hij vindt altijd en overal alles even leuk. Ron glimt vrolijk als ‘ie z’n tong breekt op de naam Cagliari (Kagliaarie op z’n Rons, maar goed, het is ook geen Duits), hij grijnst en blijft grijnzen als Bas Dost hem neerzet als onbuigzame fascist, en zelfs als Louis van Gaal verbaal gehakt van ‘m maakt op een persconferentie, krullen de mondhoekjes van Ron koket omhoog. ‘Gekke vent’, zie je ‘m denken. Rons ironische wenkbrauwtjes maakten Louis nóg razender.
Mij ook, de laatste tijd. Ik kan Ron niet meer zien, met z’n relativerende ‘wie-maakt-mij-wat-het-is-maar-voetbal’-houding. Het is too much. Word in godsnaam gewoon eens lekker onredelijk boos, Ron. Blije eikel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten