In Vrij
Nederland las ik een rake column van Jamal Ouariachi over
(eigenlijk: tegen) de ‘gewone Nederlander’. De gewone Nederlander klaagt steen
en been over ‘de elite’, maar beseft niet dat zijn leventje zonder die elite een stuk minder aangenaam zou zijn. Geen hoogstaande medische zorg,
geen rechtsgelijkheid, geen toegankelijk betaalbaar onderwijs.
En nog veel, veel meer niet.
Het gezanik van de gewone
Nederlander over de elite is op zichzelf niets nieuws. Wel nieuw is dat de
gewone Nederlander vandaag de dag een podium heeft – sociale media. Nieuw is
ook dat politici en bestuurders (en de landelijke media) de afgelopen jaren
nogal eens hun oor laten hangen naar de mening van de gewone Nederlander.
Met als treurig dieptepunt: het
referendum dat iedere gewone Nederlander met een paar duizend handtekeningen
van andere gewone Nederlanders kan afdwingen.
Het stuk van Ouariachi vormt
de onderbouwing van het onderbuikgevoel (!) dat ik al langer heb. Hoezo een referendum? We hebben toch een prachtig staatkundig bestel: de indirecte
democratie. De gewone Nederlander blaast nogal hoog van de toren; hij mag in z’n handjes
knijpen dat hij iedere vier jaar zijn stem mag uitbrengen. Veel 'gewone buitenlanders' zouden daar een moord voor doen.
En de elite? Die moet snel ophouden met voxpopje spelen. Het land besturen is al moeilijk genoeg.
