Ik ben dol op natuurfilms, liefst als die begeleid worden door zo’n mierzoete EO-voice over. Op een regenachtige zondagmiddag kan ik me moeiteloos een uurtje of drie vergapen aan sluipende panters, huppelende gazelles en vredig grazende kafferbuffels. De reden? In de natuur is alles prettig overzichtelijk. Als mannetjesdier bespring je vrouwtjesdieren wanneer en waar je daar zin in hebt. Als je honger hebt, ga je jagen (je hoeft dat niet eerst aan moeder-de-vrouw te vragen, want die heeft geen ambities en blijft gehoorzaam thuis om te zorgen, te poetsen en te koken). En als de kinderen weer eens lastig zijn, scheur je ze gewoon aan stukken. De rollen zijn verdeeld volgens strikte regels. Regels waar iedereen zich zonder mokken aan houdt. Helaas. In real life is het allemaal iets minder paradijselijk. Niet alleen worden mannen geacht zich in zekere mate te beheersen bij het zien van fysiek hoogst aantrekkelijke (jonge)dames, ook doen de stoere jagers massaal op vrijdag weekboodschappen in een treurigstemmende XL Albert Heijn. Om over de jengelende kinderen maar te zwijgen. Tenzij je in de binnenlanden van Papoea Nieuw-Guinea woont, is het niet langer geaccepteerd je kinderen in de kokende olie te gooien. Nogmaals: helaas.
Inmiddels is de vermenging van traditionele mannelijke en vrouwelijke rolpatronen (‘nivellering der oerdriften’) in onze samenleving zo ver doorgeschoten, dat De Man als Oertype zucht onder een heuse crise d’identité. Wij (ja, goed gezien, ik ga nu over in de wij-vorm) mogen, nee durven onszelf niet meer te zijn. Types als David Beckham en z’n metroseksuele gladjakkervrienden hebben de markt danig voor ons verpest. We zijn massaal aan ’t vervrouwelijken. En daar worden wij niet blij van. Toch? Mannen?
Daarom roep ik via deze weg al mijn seksegenoten op in opstand te komen tegen de terreur van de crèmepjes, de zalfjes, de geurtjes en de goeie gesprekken. Wij stellen daar tegenover: de bierscheet, het kampvuur, de bloedige biefstuk en borsthaar, veel borsthaar. Laten we ons bevrijden van het knellende juk van de vrouw. Hoogste tijd voor emancipatiegolf part two. Of three, weet ik veel. Maakt ook niet uit. Als we op zondagavond om zeven uur maar voetbal mogen blijven kijken. Wel aan tafel natuurlijk, want het bord op schoot geeft vervelende vlekken. En met de afstandsbediening in de aanslag om onmiddellijk na de sport te zappen naar Boer zoekt Vrouw. Zucht…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten