Bloed, zweet en haren

Vandaag op hetiskoers.nl: 

Het was een zondagmiddag. De dag ervoor waren de echtscheidingspapieren getekend, het regende en ik wist: vandaag gaan die beenharen eraf.
Onherroepelijk.

Anderhalf uur en nogal wat gehannes later bevond ik mij in mijn blote kont op de badkamer-wc. Zweetdruppels parelden op mijn voorhoofd, bloedspetters sierden de muur. Voor mij lagen twee benen. Een mét haar; veel, donker, lang, ja zelfs prachtig golvend haar.
En een raar, bleek, knokerig kippenpootje.
Een vrouwenbeen.

Ik was halverwege en werd overvallen door een intens gevoel van spijt.

De spijt betrof niet zozeer de lelijkheid van mijn nieuwe onderstel; dat been zou afgetraind, gebruind en omzoomd door een nauwsluitend wielerpakje en fraaie witte sokjes al stukken beter ogen. Nee, de wanhoop die mij halverwege het ontharingsproces trof, was vooral het gevolg van een verkeerde materiaalkeuze.
Ik was te werk gegaan met een vrijwel versleten tondeuse, een voorraadje botte scheermesjes en veel te weinig scheerschuim voor twee lange dichtbehaarde stelten.

Beginnersfout. Op m’n 38e. Zielig.

Omdat opgeven geen optie meer was, spoelde ik de samengeklonterde resten van scheerschuim, haar en bloed van mijn spillebeen, verborg beide benen in een lange broek en toog naar de drogist.
‘Een ladyshave graag’, zei ik.
‘Heeft uw vrouw last van stevige beharing, meneer?’
‘Nou en of’, zei ik laf. En ik kwam thuis met de fourwheeldrive onder de vrouwenonthaarders, de Philips Sensitive nogwat.

Ik kan u verzekeren: het apparaat deed z’n werk. Nog geen halfuur later was mijn andere been ookgemakeoverd. Raar, kaal, bleek en knokerig lag het naast het andere been. Tevreden dweilde ik het bloed op, bekeek mezelf een halfuurtje in de spiegel en verdomd: het besef landde. Ik was een coureur.

Trots plaatste ik een foto van mijn rennersbenen op Facebook en vertrok voor een ritje.

’s Avonds kroop ik schoongewassen en volgevreten achter mijn laptop om de digitale complimenten in ontvangst te nemen.
Zes reacties, zag ik. Allemaal afkomstig van vrouwen. Zie je wel dat wielrenners onweerstaanbaar zijn. Alle pijn en moeite was ineens vergeten.

‘Gadver’, zei vrouw 1.
‘Bah bah’, zei vrouw 2.
‘Jeuzus Sander’, zei vrouw 3.
‘Wat heb je gedaan, gek!?’, vroeg vrouw 4.
‘Gaat het wel goed met je?’, informeerde vrouw 5.
‘Blij dat ik bij je weg ben’, constateerde vrouw 6, mijn aanstaande ex.

Diezelfde avond tikte beginnend hobbyfietser Piet D. uit Wijchen via marktplaats een ladyshave Sensitive op de kop. Gratis en voor niets. En lekker dichtbij, in Nijmegen.

Piet, als je dit leest: sorry kerel. Je bent genept. Mijn welgemeende excuses.

Mannenvrienden

Klein en dun zijn ze. Lookalikes. Skinny jeans, hippe sportschoenen en een witte kuif. En praatjes, vooral veel praatjes. ‘Ik ben echt dus sterker als jou’. ‘Die tablet heb ik dus ook hè, maar dan met meer spelletjes’. En: ‘Mijn vader die is dus soldaat geweest hè.’

M en B zijn vijf-en-een-half en beste vrienden.

Ze wonen om de hoek en spelen iedere avond samen. Nou ja, als M bij mij is tenminste. De helft van de avonden, kortom.

Samen spelen is een groot woord. M en B trekken er op uit. Beetje klooien: in bomen klimmen, stokken verzamelen, in de bosjes piesen en ruzie maken over wie wanneer waarmee hoelang mag spelen.

Echte mannenvrienden.

Gisteravond, de kerkklok slaat zeven keer. Tijd om naar huis te gaan, luidt de afspraak. Vijf minuten later: geen M aan de tuinpoort. Tien minuten later nog niet. Echt verrassend is het niet.  

Ik neem een kijkje in de speeltuin.

Vier grieten van een jaar of twaalf, dertien hangen verveeld op en in een klimrek. Achter de rododendrons steken twee witte kuiven omhoog.

Ik besluip de kuiven van achteren. ‘Wat zijn jullie aan het doen, mannen?’, zeg ik gespeeld streng.

De mannen zijn niet onder de indruk. Ze grinniken en M zegt: ‘Wat denk je, pap? Wij kijken dus naar de meiden, hè.’

Ik zei het: echte mannenvrienden.

Op hun vijf-en-een-halfde dus al, hè.