Hoever kun je gaan als
columnist, filmmaker, cabaretier? Waar ligt de grens tussen kunst of humor en
belediging of bedreiging? Waar eindigt de vrijheid van meningsuiting en waar
begint smaad, laster of simpelweg psychologische terreur?
Geen originele vragen,
maar ze spelen deze week door mijn hoofd.
De reden? Niet de pittige
en soms confronterende discussies die ik de voorbije dagen op internet voerde over
doping in het wielrennen. Uiteindelijk is dát namelijk helemaal niet belangrijk.
Nee, de reden is de zoveelste ontsporing in de sowieso al triest stemmende
strijd over Zwarte Piet. Ik bedoel natuurlijk het liedje ‘Oh Sylvana’ en
de smakeloze ‘parodieën’ hiervan die op YouTube zijn geplaatst.
Ik wil en kan dit soort
dingen niet langer negeren. Of vanaf de zijlijn toekijken. En ik wil dit soort
dingen ook niet meer makkelijk afdoen met ironisch bedoelde grapjes. Zo van: ‘Wat
die gekkies nu toch weer verzonnen hebben!’
Ik wil serieus tegengas
geven.
Om te voorkomen dat die
gekkies het straks voor het zeggen krijgen hier. Een jaar of tachtig geleden
pakte dat niet bijzonder goed uit bij onze oosterburen.
Minister Asscher noemde de
meest radicale YouTube-knutselvariant ‘walgelijk en
weerzinwekkend.’ Daar heeft hij natuurlijk volledig gelijk in. Wie Sylvana
Simons verwerkt in beelden van de slavermij en van Ku Klux Klan-lynchpartijen, is
niet goed bij zijn hoofd. Knettergek. En eng, heel eng.
Die mensen waren er vroeger
ook al, natuurlijk, alleen kan tegenwoordig iedereen alles zomaar even op internet
gooien.
Wat Asscher zei, is dus
logisch. Liever nog zou ik het willen hebben over de persoon die dit liedje
maakte. (Of nou ja, liever zou ik
het niet over deze man hebben, dat begrijpen jullie). Dat je het een lollig
idee vindt om in deze tijd een liedje te maken dat verwijst én naar de
zwartepietendiscussie én naar iemand die al bakken haat, seksisme en racisme
over zich heen krijgt, dat is al één ding. (Noot voor de lezer: ik laat het
feit dat je überhaupt meent een carnavalsliedje te moeten uitbrengen, even links
liggen).
Maar dat je vervolgens –
als er kritiek komt – ook nog eens te laf bent om toe te geven dat je meedoet
aan Sylvana-bashen (‘Het liedje gaat over een Russische vrouw die Sylvana heet’)
en haatzaaien, dat is echt het allerdiepste dieptepunt.
Ik weet het: in discussie
gaan met deze mensen heeft geen zin. En ja, ik weet ook dat de mensen die dit
soort dingen doen en liken, mij waarschijnlijk nu heel hard uitlachen, me zonder
te aarzelen als gutmensch of elite wegzetten, en zich geen ene moer van dit
stukje aantrekken.
I know.
En toch doe ik dit. Ik
ben boos. En ja, ook best bang. Dat er mensen zijn in ons land die dit soort
dingen maken. En leuk vinden. Die dit delen op sociale media. Bij wie het blijkbaar
geen moment in het hoofd opkomt wat dit betekent voor Sylvana Simons. Die dat misschien
zelfs helemaal niks kan schelen.
En daarom zeg ik – en dit
is de eerste keer en hopelijk laatste keer dat ik een zanger van een Carnavalslied
aanspreek: Rob van Daal, je bent een ongelooflijke schoft. En nog laf ook. Opportunisten
als jij zorgen ervoor dat de haat en nijd in dit land kunnen groeien. Met alle
(gewelddadige?) gevolgen van dien.
Ik hoop dat heel veel
mensen in Nederland dit met mij eens zijn (maar ik vrees met grote vrees).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten