Deze week bekeek ik op humo.be een fotoparade van foute
voetbalkapsels. Ik moest ineens aan Pierre Littbarski denken. Vergeten
voetballer.
En vergeten haar, gelukkig.
Op een zwoele augustusavond in 1987 zag ik Pierre en z’n kapsel in het echt. Plaats van handeling: het stadion van FC Brest. Krap een
jaar na z’n optreden in de verloren WK-finale draaide Pierre hier een
warming-up af. Naast hem nog zo’n klepper met kromme benen: Enzo Francescoli.
Net als Pierre ingelijfd door het poenerige Matra Racing Paris.
Niks mooier dan sterren op hun retour. Gevallen helden die
in een achterafstadionnetje tussen grauwe flats een voorschot nemen op hun
voetbalpensioen. Pierre en Enzo. Ze rekten en strekten, keuvelden en zwaaiden
wat, en keken rond. Verwonderd: hoe kom ik hier terecht? Echt veel zin om een
balletje te trappen straalde er niet vanaf. Enige vorm van concentratie,
fanatisme of spanning al helemaal niet.
Twee uur later was de stand 0-3 in het voordeel van de
Parijzenaars. Twee doelpunten van Enzo, één van Pierre. Een vrije trap in de
verre bovenhoek. Prachtige krommebenencurve.
Pierre en Enzo. Ze waren iedere franc salaris meer dan waard
die avond.
Deze week hoorde ik dat Balázs Dzsudzsak na een halfjaartje
alweer vertrekt bij Anzhi Makhachkala. Hij kwam tot acht duels, en nul goals. Zijn nieuwe club: Dynamo Moskou.
De vroegere vedette van PSV is 25 jaar oud.
Ach ja, Littbarski's ‘Bananenflanke’, zoals alleen Duitsers dat kunnen uitspreken.
BeantwoordenVerwijderen