Toen mijn zus het liedje ‘Daar gaat ze’ van Clouseau 10 (tien!)
keer achter elkaar op een cassettebandje had opgenomen (en dat bandje vervolgens ook nog eens met een
zekere dwingende regelmaat afdraaide), nam ik een gewichtig besluit: zo zou ik nooit
worden.
Nu, een slordige 25 jaar later, blijk ik daar niet in
geslaagd.
Ik zit in een Fats-Domino-fase. Een maniakale obsessie is
het, niets meer en niets minder. Even Spotify raadplegen: zojuist heb ik voor
de 32e keer deze week het ‘Best of…’ album gedraaid. Het is dat ik
ook nog wel eens slaap, anders zou dat aantal zeker dubbel zo hoog liggen.
En oké, ik ontzie mijn roomie J. ook een beetje. Je kunt
iemand die Eddy Vedder goed vindt, nu eenmaal niet alles leren….
Zodra ik thuiskom, gaat de laptop open en klinkt de opzwepende
black rock ’n roll van The Fat Man al
snel door het huis. Blue Monday,
Blueberry Hill, Going to the River, en mijn persoonlijke favoriet ‘Whole Lotta Loving’
– heerlijk, al die hits.
Vooral tien keer achter elkaar.
Maar: waarom Fats Domino? Waarom deze fetisj voor een swingende
creool (Fats’ eigen terminologie, red.)?
Belangrijkste reden: ik word er blij van! Als ik die
2-minuten-durende-pareltjes hoor - de achtergrondmuziek, de koortjes, het southern accent van Fats - en niet te
vergeten als ik de gulle lach op dat zweterige, kinderlijk-blije hoofd zie, dan
breekt de zon door.
Sorry voor de clichés.
Het gevolg: ik doe deze weken regelmatig een dansje. En dat
maakt anderen in huis weer erg vrolijk. ‘Papa, gaat alles wel goed met je?’ ‘Zeker,
jongen, papa is nu eenmaal gewoon een ontzettend coole swingbeer’.
Woopee.
Goddank verkeren mijn huisgenootjes nog in de
pre-ikschaammevoormijnvader-fase.
Maar zoals dat nu eenmaal met de liefde gaat: ook mijn Fats-Domino-crush
is eindig. Ik geef het nog een dag of vier, vijf. Dan is het hoog tijd voor een
ander. Wie of wat? Geen idee. Eén voorwaarde: de ander moet passen bij mijn
overheersende stemming deze weken: blij.
En ik moet mijn dancing
skills kwijt kunnen.
Iemand suggesties?
