Liefdevol vierendelen

Ik speel al een tijdje met het idee om een artikel of boek te schrijven over martelen. Het onderwerp fascineert me mateloos – en echt niet alleen omdat ik vader ben. Toch legden de meeste mensen wel meteen de link naar kinderen toen ik via twitter om informatie vroeg over martelwerktuigen en –technieken. “Is ‘ie zó vervelend?” en “Moet ik de kinderbescherming bellen?” waren de meest gehoorde reacties. Zoals de waard is…?

Behalve enkele waardevolle praktijktips (‘Dus Maxi, héél lief zijn voor papa!’), leverde het me inspiratie op voor een stukje over straffen. Je leest opvallend weinig over dit onderwerp in de politiek-correcte opvoedlectuur. Terwijl het natuurlijk wel gewoon een vet essentieel onderdeel is van het leven van de (jonge) ouder.

Het is net als met neuspeuteren, de krant lezen op de wc en soloseks: iedereen doet ‘t, maar niemand praat erover.

Zonde eigenlijk (van dat praten over straffen dan), want het zou A. en mij inspiratie kunnen bieden bij het vaststellen van een rechtvaardig en tegelijk effectief strafrecht. We worstelen in huize Peters namelijk nogal eens met dit aspect van de opvoeding. Belangrijkste oorzaak: een ondeugend mannetje van twee jaar en vijf maanden oud. Een mannetje dat een aanzienlijk deel van de lokale wet- en regelgeving aan z’n laars lapt. En dat niet of nauwelijks onder de indruk is van het arsenaal aan straffen dat z’n papa en mama op ‘m toepassen.

Als Max weer eens grijnzend en op eigen initiatief in de hoek gaat staan, de gang op gaat of zelfs in bed kruipt, denk ik wel eens: wat blijft er nog over straks om die kleine boef echt te laten luisteren? Ik bedoel, soms ben ik écht heel erg boos (bozer kan ik gewoon echt niet zijn, kijken én doen) en dan zegt onze peuter doodleuk: “Niet huilen papa. je krijgt zo meteen een kusje”. Op zulke momenten schiet het wel eens door m'n hoofd: ik haal ‘m tevoorschijn. Het Laatste Redmiddel c.q. De Opvoedkundige Tik. Want het respect voor vader als gezinshoofd moet terug. Maar ja, wat dan? Is er nog leven na De Tik?

En of dat er is! Sinds vorige week heb ik m’n plan van aanpak klaar. Bij ernstige overtredingen van de wet luidt het stappenplan als volgt: rustig beginnen met wat licht folterwerk. Dan langzaam maar zeker de miniduimschroefjes wat meer aandraaien. Even heel voorzichtig brandmerken wil ook nog wel eens wonderen doen. En als de muppet volhardt in z’n respectloze gedrag? Dan rest maar één ding: liefdevol vierendelen.

Met dank aan al mijn twitterfollowers voor de tips! ;-)