Over smaak valt niet te
twisten. Een onzinnige uitspraak, want je kunt zo’n beetje over ieder onderwerp
bekvechten. Of je er vervolgens met de tegenpartij ‘uitkomt’, dat is een ander
verhaal. Er bestaat – godzijdank – geen absolute waarheid over schoonheid.
Net zo persoonlijk als smaak
is menselijk leed. Of het nu gaat om het verdriet, angst of pijn: het is per
definitie onmeetbaar en niet te vergelijken met andermans ellende. Hoe dat
komt? Om de simpele reden dat het niet draait om de oorzaak van het lijden,
maar om het gevoel dat eraan verbonden is.
En dat is niet uit te drukken
in getallen, grafiekjes of staafdiagrammen.
Ook dat is een zegen. ‘De 25
meest ellendige mensenlevens’: er zijn tv-formatbedenkers die er hun vingers
bij zouden aflikken. Mij kan het gestolen worden. Verdriet is verdriet, pijn is
pijn. Allemaal even erg. Punt.
Maar dat is natuurlijk ook
niet waar. Wie het nieuws volgt, weet dat het doden van Libische opstandelingen
erger is dan het afslachten van Syrische families. We weten ook dat de mogelijke gevolgen van militair ingrijpen
in Syrië erger zijn dan het daadwerkelijk
maandenlang platbombarderen van woonwijken vol met onschuldige burgers.
Ik ben niet naïef en niet gek.
Ook ik begrijp dat degenen die dit soort beslissingen moeten nemen, voor een
bijna onmenselijke taak staan. Ik snap ook dat het vertrek van een ijzeren
dictator als Assad kan leiden tot chaos. Tot een voedingsbodem voor moslimextremisme.
En tot een oncontroleerbare boevenstaat als Somalië, Jemen en (vooruit: voormalig)
Afghanistan.
Maar wat is in godsnaam het
verschil tussen de ene schurk en de andere?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten