Klein en teer is ze.
Breekbaar. Bedeesd kijkt ze naar beneden als ze haar verhaal doet in het
Amsterdamse debatcentrum De Nieuwe Liefde. De 27-jarige Maha Ghrer leidde
naar eigen zeggen een ‘normal life’ als lerares Engels in Aleppo – de
burgeroorlog ten spijt. Tot anderhalf jaar geleden het noodlot toeslaat. Haar
man Mustafa Qarman sterft bij een aanval met een mortiergranaat.
Het gebeurt voor haar ogen.
Sindsdien is Maha Ghrer, net als miljoenen
landgenoten, op de vlucht. Verdreven van huis en haard. Ze komt terecht in het
Zuid-Turkse Gaziantep, van waaruit ze de oprichting van de Mustafa Qarmanschool
en vijf andere basisscholen coördineert. Scholen die door achtergebleven
medestanders worden bestierd om de kinderen van Aleppo – te midden van de
onbeschrijflijke puinhopen en ellende – toch ‘gewoon’ onderwijs te bieden.
Rekenen, lezen, geschiedenis, topografie en
gymnastiek. En spelen op het schoolplein, natuurlijk.
Ook Syrische kinderen groeien graag op in harmonie en
vrede.
Ik kijk naar de tengere vrouw. Onrustige ogen,
gepijnigde blik. Ze lijkt niet op haar gemak. Alsof ze liefst zo snel mogelijk
weer aan de slag gaat. Waarschijnlijk is dat ook zo. Maar ze heeft een missie.
En daarvoor moet ze hier in het verre Nederland haar verhaal doen. Het verhaal
van gewone Syriërs. Een verhaal van angst, verdriet en pijn, maar zeker ook een
verhaal van kracht.
Het verhaal dat we hier nauwelijks horen.
Stil is het rond Syrië. Oorverdovend stil.
En oogverblindend leeg is de bankrekening van de
samenwerkende hulporganisaties. Vijf miljoen euro is er ingezameld. Ter
vergelijking: de aardbeving op de Filippijnen, met naar schatting vijf procent
van het aantal dodelijke slachtoffers en dakloze vluchtelingen, bracht 36
miljoen euro op.
Ruim zeven keer zoveel.
Hoe dat komt? Meest schrijnende ‘argument’:
natuurrampen kennen slechts slachtoffers in de ogen van potentiële gevers. En
een burgeroorlog? Daar zijn mensen verantwoordelijk voor. Mensen die ruziën.
Eigen schuld, dikke bult? Zoiets. En stel je voor: straks ‘spek’ je juist de bad guys.
Dan maar beter niets geven.
En het zijn ook nog eens moslims natuurlijk. Die maken
er sowieso altijd een potje van.
Ik kijk weer naar Maha Ghrer. En luister naar haar
stem. Zacht, maar beslist. ‘Wat heb je nodig?’, vraagt de gespreksleider.
‘Geld’, antwoordt ze. ‘Alleen geld.’
En een stevige portie medemenselijkheid, mompel ik in
gedachten.
Ook Syriërs leven graag in harmonie en vrede.
www.adoptarevolution.nl
www.denieuweliefde.com/syrie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten