Engeland ligt eruit. Niet uit de EU, maar uit het Europees Kampioenschap
voetbal. Verloren van Italië, in de kwartfinale. Na strafschoppen natuurlijk.
Sinds 1990 is Engeland zes keer op deze manier uit een eindronde gewipt.
En wij hier maar zeuren over een penaltytrauma.
Deze keer deed het nog meer pijn dan in voorgaande jaren. De
white army had namelijk getraind op
strafschoppen. Sinds het begin van de voorbereiding, eind mei, werd iedere (!) training
besloten met een rondje penalties.
Een Spartaans regime.
En allemaal voor niets. De twee Ashleys (Young en Cole)
misten; einde verhaal voor de Engelsen. ‘We weten nu dat trainen op
strafschoppen zinloos is’, zei Hodgson. ‘Op de training deden ze het alle vijf voortreffelijk.
De spanning is niet na te bootsen. Het vertrouwen om een strafschop te nemen,
heb je of heb je niet.’
Zelden sprak iemand zoveel onzin binnen tien seconden.
Iedere keer weer schrikken, het amateurisme in ’s werelds grootste
sport.
In het land der blinden zijn de eenoogjes koning. Mourinho,
Lobanovski, Sacchi, Van Gaal: stuk voor stuk vernieuwers, die op (bijna) wetenschappelijke
manier het onderste uit de kan wilden halen. Ook, of juist, als ze geen Messi
of Ronaldo in de ploeg hadden.
Hoe? Door te trainen op details. Niet drie weekjes penanties op doel rossen. En jengelen als het dan niet lukt.
Nee, oefenen, oefenen, oefenen. Eindeloos.
Nee, oefenen, oefenen, oefenen. Eindeloos.
Hartstikke saai, maar wie heeft gezegd dat topsport leuk moet zijn?
Voetballers zeiken graag over het conservatisme bij de bobo’s
in Zwitserland. Geen camera’s op de doellijn, geen chip in de bal. Wanneer
steken ze de hand eens in eigen boezem?
Grow up! Daarna
praten we wel verder…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten