Het buurmeisje van zeventien bood uitkomst.
Voor vier euro per uur en wat borrelnootjes hoef je je weinig
te ontzeggen.
Eén appconversatie later (Hallo, kun je oppassen? Yep, when? Op woensdag 20
mei, vanaf 1900 uur? Ok, deal! Fijn, dank je wel. Echt fijn. Tot dan dan! Doeiiii X) en het was geregeld.
Dacht ik.
Want toen begon het pas.
Wat drinkt zo’n meiske in godsnaam? Kraanwater, zo bleek de
volgende dag toen drie anderhalveliterflessen Spa Lemon-Orange-etc me onaangeroerd vanuit de koelkast aankeken. En: wat doen ze de hele avond,
meiden van zeventien? Mijn vier pagina’s lange brief met aanwijzingen voor televisie,
dvd, decoders, afstandsbedieningen, supersonische opname-, voor- en
achteruitspoel-, en terugkijkfuncties, extra filmpakketaanbiedingen en wifikeys keurde ze geen blik waardig.
Ze las Grunberg.
En: fuck ja, wat als de jongens nog niet slapen als ik de deur uit
moet? ‘Pap, ga alsjeblieft nu weg’, zei mijn oudste
spruit vanaf de schoot van het buurmeisje, terwijl ze heel gezellig samen, verstrengeld in een soort van innige
omhelzing, een boek over de natuurlijke vijanden van de Maleisische Komodovaraan verslonden.
Ik moest maar eens gaan.
De film was langdradig, het bier smaakte lauw, ruim twee uur lang brandde de Samsung Galaxy in mijn zweterige
hand, minstens acht keer stuurde ik bijna een vet nonchalant appje (‘Alles kids daar?
;-)’) en stipt om 22.30 uur stond ik dolgelukkig maar uitgeput bij mezelf op de stoep.
Papa gaat stappen.
Het buurmeisje zat op mijn bank en las nog steeds Grunberg. Ze
keek een beetje knorrig op. Ik had haar rust verstoord. Ik duwde haar heel cool
wat euro’s in de hand, gooide met een zwierig gebaar mijn jas op de kapstok
en informeerde ontzettend-tussen-neus-en-lippen-door of het allemaal paletti
was gegaan met de boys.
'De jongetjes hadden
nergens last van', antwoordde het buurmeisje en verdween in de nacht.
Twee minuten later zonk ik weg in een diepe coma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten