‘Jij vindt jezelf heel wat. Maar waarom? Wat maakt jouw mening zo interessant dat je die op internet denkt te moeten plaatsen?’
Bam. Het was niet De Vriendin (zou-Frank-Heinen-zeggen) die me
even met beide beentjes op de grond zette. Nee. De vraag werd me gesteld door
een bekende Nederlandse wielrenner. Hij belde me zaterdagochtend op naar
aanleiding van mijn stukje op Hetiskoers! over het boek van Thomas Dekker.
Hij was ‘boos, geschrokken en gekwetst’. Dat ik hem in de dopinghoek
duwde.
Het was geen makkelijk gesprek. Veel verwijten over en weer.
Toen we opgehangen hadden met de woorden ‘Goed, we gaan
elkaar niet vinden vandaag’, sloeg ik van de weeromstuit eerst een fles whisky
achterover, waarna ik lyrisch naar de hoofdredactie van Hetiskoers! appte dat
‘we er nu in ieder geval echt bij horen’.
Vervolgens ging ik nog eens rustig na wat er allemaal gezegd
was. Het zat en zit me wel dwars namelijk.
Tijdens het gesprek verweerde ik me tegen het verwijt ‘niet
journalistiek bezig te zijn’ en ‘me niet aan de feiten’ te houden met de
opmerking dat ik geen journalist ben, maar een columnist. Of beter: een
blogger. En het kenmerk van een blog is dat die in 99,9 procent om iemands
persoonlijke mening of indruk gaat. Om iemands individuele kijk op de wereld.
Of dat interessant is? Dat is een goede vraag. De fraaie bezoekcijfers
van Hetiskoers! geven hierop bijna dagelijks een bevestigend antwoord. Tegelijk
doet die vraag er eigenlijk niet echt toe. Waar het om gaat, is dat mensen hun
mening of hun visie op gebeurtenissen tegenwoordig online kunnen zetten.
Via Twitter, Facebook of – pak ‘m beet – Hetiskoers! En zo’n stukje kun je
lezen of niet. Het hoeft niet. Het is maar een mening.
De blogger of columnist heeft daarbij overigens wel een
plicht: hij moet zijn mening of indruk goed en logisch beargumenteren. En liefst ook een beetje soepel verwoorden. En tegelijk
moet hij duidelijk maken dat het slechts om een mening gaat. Domme laster of onjuiste
beschuldigingen verspreiden, als ware het de waarheid, dat is niet zoals het hoort. En
kan mensen beschadigen.
Ook hier genoeg voorbeelden van in het wielerwereldje, maar
dat terzijde.
Maar goed, ik bleef nadenken over de opmerking. Vooral ook
omdat hij eraan toevoegde dat Hetiskoers! zo invloedrijk is dat mensen alles geloven
wat er staat. Dat de blog richtinggevend is. Daar had ik tijdens het gesprek
niet direct een goed antwoord op, al voelde ik dat er iets niet klopte aan dat
verwijt. Nu – enkele dagen later – weet ik dat antwoord wel: wie zoiets zegt,
onderschat de lezer. Alsof mensen het eerste de beste columnistenmeninkje
klakkeloos overnemen. Dat is niet zo. Denk ik. Sterker nog: dat weet ik zeker,
gezien de vele reacties van lezers die het niet met me eens waren. En dat niet
bepaald onder stoelen of banken staken.
Wat is dan wel de functie van de blog of de column? Waarom
zou iemand zijn mening in de krant of op Hetiskoers! zetten? Niet met het idee
dat hij met die mening even alle lezers zal overtuigen en zal uitleggen hoe de
wereld in elkaar steekt. Tenminste: dat is niet mijn insteek. Ik denk
dat een blog of een column een radertje is in een groter geheel. En daarom ook
meer is dan kroegpraat. Het is een stap op weg naar meningsvorming over een
ingewikkeld onderwerp. Een onderwerp dat je vanuit verschillende kanten kunt
bekijken. En columnisten of bloggers helpen daarbij. Tenminste: ik hoop dat het
zo werkt met mijn stukjes.
En zeker met mijn stukje over (de reacties op) het boek ‘Mijn
Gevecht’.
Ik hoop dat iedereen snapt dat dit een
meninkje van een schrijvertje van een blogje is. Maar tegelijk misschien
ook wel een interessante nieuwe invalshoek biedt. Of gewoon, stof tot nadenken.
Dát had ik zaterdagochtend moeten zeggen. Of het iets had opgeleverd,
durf ik echter te betwijfelen. Mijn gesprekspartner was te boos, veel te boos.
Niet op mij, denk ik. Ook niet op Hetiskoers! of alle columnisten en bloggers
van de wereld. Hij was ziedend vanwege het wijdverbreide bedrog in de
wielersport. Het gelieg en gedraai, de oneerlijkheid en de slechte naam die de
sport en alle renners – de gedopeerde én de schone - inmiddels hadden
gekregen.
Boos op de Armstrongs, de Hamiltons, de Ramussens en ja, de
Dekkers van deze wereld (Thomas dan hè, anders hangt er morgen weer iemand aan
de lijn).
Het grappige is dat ik (en met mij heel veel lezers van
Hetiskoers!) hetzelfde voel. Dat ik om dezelfde dingen en op dezelfde mensen
boos ben.
Een beetje laat, maar zo hebben we elkaar twee dagen later
toch nog gevonden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten