Als jongetje in Uden was je voor PSV. Ik niet; ik was voor
Ajax. ’s nachts droeg ik dezelfde pyjama als Jack van Gelder – een paar maatjes
kleiner – en toen Van Bastens kopbal Ajax de Europa Cup II bezorgde, moest ik voor
het eerst overgeven. Van de drank.
Hé, mijn generatie is opgegroeid met Bennie Wijnstekers als aanvoerder
van Oranje. Wij waren blij met iedere kruimel.
Eén keer per jaar ging ik met mijn vader naar Ajax. Zonder SeizoensClubCard
en dat soort onzin. De kaarten – maanden van tevoren besteld - arriveerden per
post. In een handbeschreven envelop, met begeleidend briefje. Geachte heer
Peters, blablablabla, hoogachtend, AFC Ajax.
Een kille zondagmiddag in De Meer, begin jaren '90. Ajax – FC Groningen.
Wij zaten op de lange kant. Het stadion stroomde langzaam vol. Mannen in leren
jassen met dikke bontkragen sloegen elkaar op de schouders. Ze lachten gouden
tanden bloot. “Straks gaan ze weer kankeren, die Amsterdammers”, zei mijn
vader.
Mijn vader is hartstochtelijk PSV-fan.
Toen zag ik een bekend gezicht. En nog een. Twee ontzettend
bruine koppen. Ze paradeerden over de inmiddels volle tribune. Heen en weer, en
vice versa. Rob en Nico, van Eigen Huis & Tuin. Wauw. Bekende Nederlanders,
die zag je niet in Uden.
Een paar jaar later werd Nico de Klusjesman ontslagen door
RTL. Hij bleek tussen de opnames door continu scheten te laten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten