Het hoofd van Jaap Stam

Sinds een jaar of vijftien weten we het. Voetballers doperen zich. Alessandro Del Piero veranderde in no time van een iele smurf in een brede smurf. Marc Overmars ontwikkelde zoveel spierkracht in z’n bovenbeentjes dat hij er tot vervelens toe doorheen zakte. En Lionel Messi werd al op de commode volgepropt met groeihormonen. 

Het hoofd van Jaap Stam is een verhaal apart.

Dat transformeerde tijdens Jaaps loopbaan van een goedmoedige biljartbal met babyface in een angstaanjagend voorwerp met overal hevig kloppende aderen en vierkante, uitstekende botten. Typisch gevalletje van epo-botten.

Terror Jaap avant la lettre.  

Soms pakken pilletjes anders uit dan gehoopt. Fabrizio Ravanelli’s haar werd in één nacht grijs, Jan Koller en z’n voeten groeiden eindeloos door, en bij Clarence Seedorf werkte doping als antidepressivum: Clarence werd nóg blijer, positiever en zelfverzekerder.

Kan niemands bedoeling geweest zijn.

De enige die niet in dit beeld past, is Frank de Boer. Frank werd ooit betrapt op nandrolon. Hij kon het niet geloven. Ik ook niet. De gewoonste jongen van alle gewoon gebleven jongens grijpt niet naar experimentele middelen. Frank is zó jaren ’80. Keihard trainen, ieder dag twee stuks fruit en op tijd naar bed.

Geen wetenschappelijke nieuwlichterij voor Frank. Zijn Ajax traint ook zo. Ouderwets. Beulen. En niet zeuren.  

Momenteel telt de Ajax-selectie drie gezonde spelers.