Ecomaffia

Opa Sander vertelt. Toen ik op de middelbare school zat, maakten we ons zorgen om zure regen. De beelden van eindeloze vlaktes vol morsdode, verschrompelde boompjes waren schrijnend. Een tijdje terug kwam het onderwerp weer eens voorbij op tv. Boodschap van de boeiende documentaire: zure regen heeft nooit bestaan. Het concept is door de milieulobby verzonnen om de boodschap kracht bij te zetten. En om het eigen bestaansrecht als bedrijfstak – met duizenden arbeidsplaatsen - in stand te houden.

Schokkend.

Sindsdien gaan mijn nekharen overeind staan als ik onheilsprofeet Al Gore en z’n discipelen zie of hoor. Zeker nu we voor de tweede winter op rij drie maanden lang tot onze kin ingesneeuwd zitten, word ik een beetje lacherig van de term ‘global warming’. Of zoals oud-collega F. vorige week twitterde: ‘Gelukkig hebben we net op tijd internet uitgevonden. Kunnen we tijdens de nieuwe ijstijd vanuit onze ingesneeuwde huizen twitteren over de opwarming van de aarde.’

Ik ben al langer milieusceptisch. Ik vrees dat de mens z’n invloed op het klimaat van deze planeet schromelijk overschat. Ook toen ‘wij’ er nog niet waren, schommelden de temperaturen op aarde wel eens. Vraag dat de mammoeten maar eens. Bovendien, stel nu even dat de mensheid inderdaad uitsterft. Dan ontstaat er ‘gewoon’ weer nieuw leven, in andere vormen. Of niet. Beetje pretentieus om te denken dat de aarde ophoudt met draaien als De Mens het loodje legt.   

Bovenal  heb ik enige moeite om me zorgen te maken over het klimaat waarin de kleinkinderen van de achterkleinkinderen van Max en Ole zullen leven. Beetje te abstract. Wie dan leeft…

Ik geniet dan ook altijd enorm van discussies met ‘ecomaffiosi’. Niets leukers dan die humorloze gelijkhebberts op de kast te krijgen. Bij ons thuis woedt deze strijd ook. Niet dat A. van humor gespeend is, dat zeker niet. Wel is ze irritant overtuigd van haar groene gelijk. En dus krijg ik ongenadig op m’n kop als ik het cellofaantje om De Kampioen laat zitten als ik ‘m weer eens ongelezen wegflikker.

Vorige week boekte ik een bescheiden triomf. A. vertelde me (hoe sportief!) dat de man van een van haar collega’s (die bij de plaatselijke vuilophaaldienst werkt) had toegegeven dat afval scheiden onzin is, omdat ‘het toch allemaal op één berg belandt’.

Ik heb A. niets laten merken. Geen triomfantelijke blikken van mijn kant. In plaats daarvan ben ik meteen begonnen aan een tv-documentaire die ergens in 2022 moet verschijnen. De titel? ‘Honderd en een redenen waarom we maar beter relaxed kunnen genieten van ons bestaan op deze aardkloot want die ijstijd komt toch wel en dan gaan we er met z’n allen aan ongeacht of we nu wel of niet ons afval gescheiden hebben’.