Non-verbale waarheid

Sinds kort heb ik een nieuwe passie. Ik kijk televisie zonder geluid. Er zijn mensen in mijn omgeving die nu achterover van hun stoel gaan vallen, maar ik weet nu dat woorden volslagen overbodig zijn.
Het gaat om lichaamstaal. Non-verbale expressie.

De rest is ruis.

Ja, het is een ontdekkinkje.

Neem Boer Zoekt Vrouw. Leuk concept, maar er zat na een jaar of tien wat sleet op. Hoeveel leuker is het programma ineens nu ik de volumeknop op nul heb gezet! Niet alleen kun je gewoon lekker naar Damien Rice luisteren in plaats van naar onverstaanbaar boers gemurmel of Yvons kokette zachte g. Ook kun je ongestoord je fantasie de vrije loop laten.

Ik zie boer Jan, de zwijgzame kippenboer die ooit in de Canadese outback is neergestreken. Ik kijk naar z’n geniepig dichtgeknepen spleetoogjes en weet ineens: deze man heeft een griezelige sekskelder.
Of neem het ouwere-hippie-trio dat geitenboerin Marijke naar Bonaire heeft meegetroond. Ze huggen elkaar iedere dag vijftien keer, maar kijk naar de verbeten tronie van Limburgse Patrick en weet: onder de gemoedelijke oppervlakte van de gezellig-alternatieve sikjes en kettinkjes borrelt een verderfelijke poel van haat, strijd en nietsontziende hypocrisie.

Daar gaan kale koppen rollen.

Alle gekheid op een stokje: ik kan iedereen mijn nieuwe hobby aanraden. Zonder de afleiding van woorden (met alle aanverwante associaties, (on)bedoelde betekenissen en dubbele bodems) ben je als vanzelf meer gefocust op gezichten. Op bewegingen. Reflexen. Op de blik van mensen wanneer ze elkaar aankijken, of juist niet. Je ziet plots ieder klein teken van sympathie, afkeer, afgunst, verlegenheid of andere (onderdrukte) emoties. Signalen die voorheen onbeduidend leken, of diep verborgen waren. Voor mij als woordenman-van-beroep-en-nature tenminste.  

Echt: er gaat een non-verbale wereld voor me open.

Mijn uitdaging voor 2014? Het volume in mijn echte leven wat vaker uitschakelen. Benieuwd welke inzichten me dat oplevert…