Prachtige ontdekking

Een greep uit mijn multimediale leven van deze week. Behalve mailen, sms’en  (met mijn ouders!) en appen (ook audioboodschappen, een soort telefoon après la lettre eigenlijk), maak ik volop foto’s en filmpjes met mijn iphone en stuur die via whatsapp, facebook, twitter en instagram de wereld in. Via dezelfde social media bekijk ik dagelijks tientallen foto’s en filmpjes van anderen en like ze (soms). Ik telefoneer bij voorkeur via facetime of skype met webcambeeld. Als ik iets moet onthouden, spreek ik een boodschap in op mijn dictafoon-app. En mijn muziek (itunes en spotify) heb ik altijd en overal bij me: thuis op de laptop en buiten de deur op mijn iphone.

Het is bijna niet meer voor te stellen, maar mijn ouders moesten het doen met een fototoestel. Met rolletjes. Die in de winkel binnen een paar dagen ontwikkeld en afgedrukt werden (echt!). Ja, het is heel leuk en vet-retro om fotoboeken door te bladeren, maar ik ervaar het echt als een gemis dat ik niet beschik over bewegend beeld of geluiden uit mijn kinderjaren (vergeet een paar krakende cassettebandjes). Punt is namelijk dat je zo snel vergeet hoe iemand beweegt of klinkt als die persoon er niet meer is. Een foto is een momentopname. En slechts één klein deel van de realiteit. Doodzonde, tenminste als dat fotoboek het enige is dat je geheugen voedt.

Ik was dan ook aangenaam verrast (zacht uitgedrukt) toen mijn moeder me een paar maanden terug een dvd-tje in de hand drukte met de begeleidende woorden: “Hier staan beelden van Brechje op. Toen ze elf of twaalf was.”

Wat? De? Fuk? 

Bestaan die dan?

Waarom wist ik daar niets van?

Mijn ouders bleken tot vlak hiervoor ook niet op de hoogte. Ouders van een schoolvriendinnetje van Brechje hadden grote schoonmaak gehouden en waren daarbij gestuit op bewegend beeld van talloze kinderfeestjes. Op een van de korrelige filmpjes – de vader was een early adapter – hadden ze mijn zusje herkend en meteen een kopie voor mijn ouders gemaakt. Hoe tof!

Samen met mijn vader en moeder bekeek ik de beelden. Razend spannend vond ik het. Ook emotioneel? Vreemd genoeg viel dat mee. Het was meer een feest van herkenning - ja, zo was ze! Die stem, die blik, die motoriek. 

Mijn bijzondere zusje, veel te vroeg overleden.

Het meest opvallende vond ik nog wel dat het elfjarige meisje dat tijdens het feestje met een stuurs gezicht op de bank lag, terwijl de andere grieten gezellig spelletjes deden, me in heel veel opzichten deed denken aan iemand uit mijn zeer nabije omgeving. Hij is 3 jaar oud en heet Ole.

Een prachtige ontdekking eigenlijk.

Nogmaals dank, Marien en Berthe!