Nee, niet weer Domenico Pozzovivo!

Afgelopen zondag probeerde ik het weer eens. Geen bambini in de buurt, Vitesse-NEC was finito, en ik kon de deur niet uit omdat vrouwlief alle (!) huissleutels had meegenomen naar het verre Twente. En dus was daar het moment: tv aan, op Eurosport. Hopseflops, helikoptergeronk. Daar zijn we, live, met de achtste etappe van de Giro.

Buongiorno.

Nu is er één ding dat u moet weten: ik heb het niet zo op Italië en het Italiaanse wielrennen. Milaan-San Remo vind ik stomvervelend, ik houd niet van massasprints, en de Giro? Ik word niet warm of koud van de al minstens drie decennia durende strijd tussen Cunego, Scarponi, Di Luca en Basso. Stuk voor stuk renners die op de hogeschool van het fietsen – in de Tour – zonder pardon uit het wiel worden gekletst.

B-categorie, maximaal. Een hoop kabaal om niks.

Typisch Italiaans.

Maar goed, deze keer won mijn nieuwsgierigheid het van de weerzin. En bovendien, ik kon toch geen kant op. Nou ja, in de tuin scheen de zon. Best aanlokkelijk. Maar die zon zou later die middag ook nog schijnen. Eerst maar eens kijken wat de renners ervan bakten. Een mooie rit vandaag op het programma, als ik de vooruitblik op sporza.be mocht geloven. Op en af. Nooit een meter vlak. Veel smalle straatjes. Dat soort werk.

Ik luisterde naar het nasale stemgeluid van Danny Nelissen en de stevig-Brabantse tongval van de co-commentator. Na tien minuten piekeren - ondertussen niks gemist natuurlijk - begreep ik dat het om Johan van der Velde ging. Hij had het over paarse truien, Colombiaanse ploegmaats, Vincente Belda, de Giro (uitgesproken als in ‘giroblauw houdt van jou’) en ik voelde het gebeuren. Ik droomde weg. De afstand - mentaal - tussen mij aan de ene kant van het televisieschermpje en Danny en Johan daar in Italië, groeide razendsnel.

Ik haakte af, moest lossen.  

Toen begon de laatste klim. Een spektakelstuk, zei Danny.

Halverwege, iemand van een Italiaans ploegje sprong weg. Wildbedrukt shirt. Eens kijken, type vedergewicht. Calimerohelm. Kinderfietsje, framemaat 50. Juist, Domenico Pozzovivo. Demarrage. Trip, trap, trip. Niemand kon volgen. De smurf pakte z’n twenty minutes of fame en won de etappe. Zoals hij er ieder jaar een of twee wint, in de bergen natuurlijk. De enige overwinningen in het seizoen.

Domenico Pozzovivo. Ik wist genoeg. De zon lonkte. Ik gaf op.

Abandon: Peters, Sander.

Ik ga lekker een paar daagjes naar Sevilla. Ciao.