Anarchie!

Het mooie van mijn werk is de diversiteit aan onderwerpen waar ik me in mag verdiepen. De ene dag interview ik MKB-voorman Hermans over het beroepsonderwijs, de dag daarna redigeer ik een wetenschappelijke paper over het Nederlands pensioenstelsel, en weer een dag later maak ik een belrondje langs politici met de vraag wat ze vinden van de zorgplannen van het kabinet. En tussendoor blog ik vrolijk verder over poepluiers, voetbal, relaties en andere aardse zaken.

Ik haat routine, dus deze afwisseling is heerlijk.

Het grappige is dat veel kennis die ik opdoe, direct (of iets minder direct) toepasbaar is op m’n privéleven. Neem nu het thema ‘doelmatigheid in het mbo’ waar ik me dezer dagen in vastbijt. Bij het doorploegen van weer een vuistdik rapport vraag ik me onmiddellijk af: hoe is het eigenlijk gesteld met de macrodoelmatigheid van ons huishouden? De vraag stellen is ‘m beantwoorden: slecht. Belabberd zelfs. In Huize Peters is ‘t momenteel een onwaarschijnlijke chaos. De reden? De kapitein van het schip - die normaal gesproken met harde hand regeert - is uitgeschakeld. We zijn dus stuurloos. Help!

Van de andere kant: ook wanneer de vrouw des huizes de touwtjes wel strak in handen heeft, zijn wij een geval apart. Dat realiseer je je pas echt als er een buitenstaander over de vloer is. De kraamhulp stelt de hele dag rare, onverwachte, ingewikkelde en confronterende vragen. Zoals: hebben jullie geen dweilstok? Eeh, nee dus. Wij doen dat een beetje met de hand. Eigenlijk. Of: bij het opruimen van de koelkast trof ik rookvlees aan met de houdbaarheidsdatum tot 12 oktober. Wist je dat? Ehm, nee dus. Maar het verbaast me eigenlijk niets. Zo gaat dat hier.

Een huishouden van Jan Steen, noemen ze dat in keurig Nederlands. Ik zeg: het is een zooitje. Niets meer, niets minder.

Stiekem ben ik daar natuurlijk gewoon heel blij mee. Ik ben namelijk allergisch voor routine. En A. ook. Dus gaan dingen hier zoals ze gaan. Niet volgens vaste afspraken, strakke schema’s en duidelijke richtlijnen. Nee, wij doen maar wat, en dat bevalt uitstekend. Nog even doorbijten: als straks de kraamhulp (echt een ontzettend lief mens!) vertrokken is, zet ik de rol wc-papier weer lekker pontificaal op de stortbak.

Lang leve de anarchie!