Max in bed leggen, vier keer ’s nachts eruit om verkouden en gestresste Max te troosten, ontbijt maken voor Max en mij, Max aankleden, de tanden poetsen van mezelf en Max, Max naar kinderdagverblijf brengen, 34 luiers in twee dagen tijd verschonen, boodschappen doen, huis beetje schoonhouden, aangifte doen van Ole's geboorte, Ole bij verzekering/huisarts/kraamzorg aanmelden, spullen naar A. brengen, met Max en zonder Max op bezoek gaan in ziekenhuis, met Max rondjes lopen door ziekenhuisgangen, koken, beschuit met muisjes smeren voor gasten thuis en in ziekenhuis, socializen met familie/vrienden/buren/bekenden die ik tegenkom en het hele verhaal willen horen, bloggen voor de achterblijvers, geboortekaartjes regelen en versturen, wasjes draaien, bloedvlekken wegpoetsen, met lego spelen/stoeien/kietelen/tenten bouwen, lopende werkzaken afhandelen en paar ‘daagjes vrij regelen’, gegevens Ole melden bij ziekenhuis, rolstoel regelen voor A, ballonnen uitdelen op kinderdagverblijf, Max weer ophalen.
En nog wat van die dingen.
En dan, dan waagt zo’n kl*te verpleegkundige het te zeggen dat - als Ole huilt en A. niet kan slapen - dat ‘papa dan ook maar eens iets moet gaan doen’. Belachelijk. En bizar!
Was getekend: een boze (en beetje vermoeide) vader van twee. L
Pfoeh.... ik wacht er denk ik toch nog maar eventjes mee. Kinderen krijgen.
BeantwoordenVerwijderenIk weet als geen ander wat je doormaakt jongen!
BeantwoordenVerwijderenWe hadden op een kwaadaardig moment kinderen van 0, 1, 2 en 3.
Het enige dat ons op de been hield was de gedachte: Nog maar achtien jaartjes, dan zijn ze het huis uit ;-)
Sterkte en als er ook maar iets is waarmee we je leed kunnen verzachten dan horen we het wel!
Een mede-ouder.
Maak je borst maar nat: het wordt nog erger zodra Ole thuis is. Over een jaar of drie mogen jullie weer adem halen. Succes!
BeantwoordenVerwijderen