donderdag 4 november 2010

Einde oefening

Het begint zo knus. Met z’n drietjes dicht tegen elkaar kijken we op de bank naar Jungle Book. Voor de 463e keer in twee weken, maar dat drukt de pret geenszins. Dikke vette quality time, dat is het. Rond half acht gaat A. even naar de WC. Dan ineens roept ze: “Sander, ik verlies bloed”. Ik hoor paniek in haar stem. Ze bloedt inderdaad en niet weinig ook. Terwijl ik verwoed leuk probeer te blijven doen met Max, bel ik de verloskundige. Shit, die klinkt ook al bezorgd. Ze komt eraan. Nu. Meteen. Dit is écht niet goed. De minuten daarna duren lang. Heel lang. A. verliest nog wat gutsen bloed, donkerrood.

Als de verloskundige er is, ligt mijn A. op bed. Ze ziet bleekjes, maar komt heel stoer over. Zoals altijd eigenlijk. De onderzoekjes ondergaat ze ogenschijnlijk rustig, maar ik weet beter. Ik ken A. Ze is bang, en terecht. Ik ben ook bang. Maar ik hou het verborgen voor Max, die dit alles noodgedwongen van dichtbij meemaakt. Als de ambulance met gillende sirene is gearriveerd en A. ingeladen is, zwaaien Max en ik haar uit. Max met de knuffel in z’n hand die hij van de ambulancebroeder gekregen heeft. “Politieagenten”, roept ‘ie de hele tijd. Ik laat het maar zo.

Hopelijk ziet hij dit alles later als een leuk feestje. Of zo.

Dan komt oma. Zij neemt Max mee. Ik race als een idioot door het pestpokkenweer naar het ziekenhuis. In grote onzekerheid. Gelukkig is alles goed met moeder en kind, zo vertelt de arts in opleiding me als ik zwetend op de afdeling verloskunde ben aangekomen. Maar helaas: het goede gevoel duurt niet lang. De hartcurve van de baby vertoont plots vreemde patronen. Om kwart voor tien ’s avonds hakt de gynaecoloog de knoop door: opereren. Een keizersnee moet ons verlossen.
Dan gaat alles razendsnel: A. wordt weggereden, ik mag met vrolijke blonde Mandy als persoonlijke begeleidster de OK betreden. In een soort ER-achtige outfit. George Clooney, eat your heart out (foto’s volgen). En ja, ik mis bijna Het Moment als ik nog even naar de wc moet. Om 22.02 uur houd ik – totaal flabbergasted - Ole Jonas in m’n armen. Een kerngezonde krijsende baby, donkerrood van kleur. Helemaal goed dus. 

Een dagje later liggen we weer gezellig, met z’n drietjes, bij elkaar. Deze keer in een steriele ziekenhuiskamer. En deze keer is Max' plaats ingenomen door Ole. Grote Broer Max is nog bij opa en oma; die vermaakt zich daar stukken beter dan met die ‘saaie mama en die slapende baby’. De patiënten doen het goed: A. herstelt langzaamaan van de ingreep en de spanning. En Ole is een blakende baby: alle onderzoeksresultaten tonen het aan. We zijn opgelucht, durven eindelijk weer te ontspannen.
Dan komt de gynaecoloog binnen. Ze legt nog eens uit wat er de bewuste avond precies gebeurd is. De placenta is losgescheurd, met een enorme inwendige bloeding als gevolg. A. heeft meer dan anderhalve liter bloed verloren. En dat is veel, aldus de arts. Erg veel.
Gek is dat, voor het eerst schrikken we nu pas écht. Want de boodschap luidt: een halfuurtje later in het ziekenhuis en onze Ole had het niet overleefd.

That does it. We zijn er helemaal klaar mee, met dat bevallen. We hebben twee gezonde prachtventjes. En A. leeft nog. We gaan het lot niet meer tarten. Einde oefening. ;-)

9 opmerkingen:

  1. Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie Ole Jonas! En wat een spannend verhaal zeg, ik voelde heel die heftigheid waarin jullie verkeerd moeten hebben terwijl ik het las...
    Maar voor nu: geniet ervan, met z'n viertjes! Veel geluk gewenst!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Van harte gefeliciteerd, en wat weet jij alles weer geweldig te beschrijven. Echt leuk om te lezen!

    Veel geluk en gezondheid.

    Groeten,
    Frans

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een verhaal zeg.
    Maar gelukkig een happy ending, zoals het hoort!

    _B_e_N__

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Oei, maar goed dat de verloskundige snel gehandeld heeft. Gefeliciteerd met de goede afloop en het prachtige jongetje!

    Groetjes,
    Enith Vlooswijk

    BeantwoordenVerwijderen
  5. pfff, wat een verhaal! Sterkte met bijkomen hiervan, maar vooral veel geluk voor de toekomst!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dat moet superingrijpend zijn. Heel veel geluk met jullie nieuwe baby en ik hoop dat je vrouw ook snel weer op de been is. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dank jullie wel voor alle lieve woorden! Morgen is de hele familie weer op het nest! Jeuj. Gr. Sander

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen