Veertig

Om me heen vallen ze bij bosjes. De slachtoffers van de tijd. M’n oudste zus was twee jaar geleden aan de beurt, de vrouw van een jeugdvriend overkwam het vorig jaar, en een paar maanden terug bereikte ook vriend P. de Vreselijke Mijlpaal: veertig jaar. Ik heb dus heel wat feestjes gevierd, en ik ga er ook nog aardig wat voor de kiezen krijgen de komende tijd.

(Waaronder mijn eigen 40^e verjaardag in augustus 2014, maar daar gaan we het nu natuurlijk niet over hebben, dat ligt veel te gevoelig.)

Ook gevoelig, maar op een iets andere manier, ligt de veertigste verjaardag van m’n jongste zus, van B. dus. Die zou precies over een jaar veertig moeten worden. Maar dat wordt ze niet. Nooit meer. Ze is op haar twintigste al overleden. De kwestie is: vier je een verjaardag die er nooit zal komen? Ja! Wij doen dat al jaren. Ergens in de eerste week van februari komen we bijeen. Gewoon om dat te doen wat we in onze familie het liefst doen: veel, lekker en lang eten en drinken. En veel, lang en diepzinnig praten. Niet zozeer specifiek over B. of over de dood en verdriet of zo, maar gewoon over alles wat in het leven belangrijk is.

Als je er maar over kunt discussiëren, dan is het een goed gespreksonderwerp voor de Petersjes.

Ja, ja, wij vermaken ons wel.

Maar wat doen we volgend jaar? De geijkte ‘oplossing’ - een megafeest voor 100 man inclusief tent, tap en barman – lijkt me geen optie. Te geforceerd. Een avond vol met abc’tjes, diavoorstellingen en andere lollig bedoelde stukjes dan? Neuh, hoeft voor mij ook niet. Het zou ook een rare ‘levensloop’ worden, halverwege ruw afgebroken.

Nee. Moeten we niet willen.

En toch vind ik dat we iets speciaals moeten doen. Nog meer dan andere jaren zal die dag ons aan ’t denken zetten. Wat zou er van haar geworden zijn? Huisje, boompje, beestje of juist niet? We weten het niet, zullen het nooit weten ook, maar over een jaar doet ieder van ons onwillekeurig moeite het zich voor te stellen. Nóg meer dan andere jaren dus.

Ach, het zal uiteindelijk wel weer een ouderwets eet- en drinkfestijn worden. Misschien met een extra goeie fles wijn erbij. (Ja, waarom niet een uit haar geboortejaar?). Zoiets past ons het beste. En B. vond dat ook heerlijk. Toen in elk geval wel. Of dat nu nog zo is, dat weten we niet. Maar wij vullen het voor haar in. Op basis van herinneringen. Meer kunnen we niet doen. Zo is het goed.

We denken aan je, lieve B. Proost!