woensdag 20 oktober 2010

Jaaaa, maar ja...

Deze week op peuterkleuter.jongegezinnen.nl:   


Ik weet nog dat m’n zusje en ik het vroeger ontzettend stoer vonden om een stopwoordje te ‘hebben’. Als een van ons een vette (toen zeiden we ‘gave’ of ‘coole’) uitdrukking bedacht had - iets als ‘mieters’, ‘holy moly’ of ‘dzjieee-zus’ - oefenden we het betreffende woordje of zinnetje een dag lang onafgebroken voor de spiegel. Geheid dat we ons stopwoordje de weken daarna te pas en te onpas gebruikten. Eerst nog heel erg bewust en opzettelijk, later steeds ietsje onbewuster. Tot we het (zelf althans) niet meer doorhadden. De mens is een gewoontedier.

Nog steeds ben ik iemand van stopwoordjes. Sowieso ben ik heel erg van de korte maar hevige rages, dus zeker ook op verbaal terrein. Het verschil met vroeger is alleen dat ik er nu geen moeite meer voor doe. Het gaat vanzelf; blijkbaar heb ik als 'talig' mannetje bijzondere voelsprieten voor treffende woorden, begrippen of uitroepen. Ik neem ze ongemerkt over van vrienden, familie en ja, ook van de mensen uit mijn social media netwerk (leuk om dat een keer te kunnen zeggen).

Ongemerkt? Niet helemaal. Want sinds Max in staat is enigszins verstaanbare klanken uit te stoten, worden A. en ik genadeloos geconfronteerd met ons automatische-piloot-taalgebruik. Met bijbehorende mimiek, ook dat nog. Zo bromde Max lange tijd om de paar minuten instemmend “Hmm hmm”. Een klein zelfonderzoekje leerde me dat ik dat dagelijks ongeveer 453 keer doe. Vooral als ik niet écht luister, eerlijk is eerlijk. Daarna was “Ooooh, neeeee hè” even in de mode bij Max, uitgesproken op licht theatrale, paniekerige toon. Moet ‘ie bijna wel van een vrouw hebben…
Sinds kort besluit Max iedere discussie met de geniale dooddoener: “Jaaa, maar ja”. Gecombineerd met het bijbehorende gebaar moet het iets betekenen als: “Tja, ik kan er ook niets aan doen, maar zo is het nu eenmaal, leg je er maar gewoon bij neer, papa en mama, dat ik nu even niet wil luisteren.”

Jaaaa, maar ja Max, zo makkelijk gaat dat niet. Deze papa van jou gaat nu als de wiedeweerga een nieuw stopwoordje oefenen voor de spiegel. Het luidt als volgt: “En nu luisteren, brutale aap, of papa kietelt je net zo lang onder je armpjes tot je om genade smeekt!” Wedden dat ik het verdomd snel onder de knie heb. Dan zullen wij eens kijken wie deze  stopwoordjesoorlog wint… 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten