Tegeltjeswijsheid

Naast wielrennen, atlassen en vrouwen-met-hoge-knotjes-en-kekke-brilletjes heb ik nog een passie: oneliners. Ik kan oprecht genieten van zo’n zwaar filosofische boodschap, verpakt in een korte, krachtige uitspraak. Prachtig toch: de zinloosheid van het leven, met alle vragen, dilemma’s en onbegrijpelijke emoties, teruggebracht tot één kernachtig citaat. Zeg van zo'n 140 tekens. Heel fijn!

Ooit had ik een agenda (is dat de succesagenda?) waar op iedere datum een nieuwe spreuk stond. In de meeste gevallen stond ook de bedenker van het aforisme erbij vermeld (naast de onvermijdelijke filosofen kwam ik opvallend vaak bergbeklimmers, clowns & komieken en Johan Cruijff tegen). Een geweldig idee, zo’n agenda. Hetzelfde geldt voor sites als citatennet.nl en wijsheden.com. Je kunt er moeiteloos een regenachtige zondagmiddag mee vullen. Hét grote nadeel van de agenda was echter dat ik iedere dag weer een nieuw geloof, een nieuwe levensvisie of een nieuwe held had. Er zit namelijk altijd wel iets van waarheid in dat soort spreuken. En als emotioneel niet heel erg stabiele figuur ben ik nogal gevoelig voor de prettige overzichtelijkheid van de tegeltjeswijsheid.

Ja, ik ben me d’r een.

Laatst hoorde ik weer een mooie. ‘Optimisten zitten even vaak fout als pessimisten. Ze hebben alleen meer plezier.’ Ik heb er de hele dag op lopen kauwen. Conclusie: het bekt lekker, maar het klopt van geen kant. Ja, optimisten hebben meer voorpret, maar de teleurstelling is des te groter als hun hoge verwachtingen weer eens niet uitkomen. Ik weet uit ervaring dat die klap best hard kan aankomen. Mijn hoofd combineert namelijk beide kanten van de medaille in één complex psychologisch geheel. Ik ben aan de ene kant een pessimistische, depressieve angsthaas, maar kan daarnaast ook totaal de kop verliezen en me intens (en dan bedoel ik ook echt kinderlijk intens) verheugen op iets dat totaal onrealistisch is.

Overigens realiseer ik me dat laatste iedere keer pas achteraf. Als het misgaat dus. Au. Klote. #daargaanweweer. 

Ok. Ik besta dus uit twee delen. De vraag is of ik de optimistische, verwachtingsvolle en idealistische Sander (daar is ’ie weer, de romanticus) zou willen skippen ten faveure van de somber-realistische Sander? Gewoon, om de onvermijdelijke teleurstelling en bijbehorende dip vóór te zijn? Daar kan ik kort over zijn: nee! En dus blijkt bovenstaande tegeltjeswijsheid toch te kloppen: want de momenten dat ik grote plannen maak, dat ik droom over het groene gras achter de heuvels, en dat in mijn hoofd alles op z’n plek valt, die zijn mij te waardevol. Dan maar weer het deksel op de neus. Fuck it.

En ach, als ik diezelfde dag een leuke vrouw-met-hoog-knotje-en-kek-brilletje zie, is alles weer goed.