Iedereen kent ze: van die mensen die niet van feestjes zijn weg te slaan. A. en ik vormen zo’n stel. Hoe vaak en hoe welgemeend we ons ook voornemen deze keer écht op tijd huiswaarts te keren, vrijwel altijd zijn wij de allerlaatsten die de hondsvermoeide gastheer of -vrouw weinig subtiel naar buiten werkt. Hardnekkige plakkers, dat zijn we. En we kunnen er niets aan doen. We zijn namelijk beiden erfelijk belast. A. en ik zijn allebei van nature nachtbrakers.
Maar wel om heel verschillende redenen!
Ik ben net als mijn Limburgse vader een simpele eendimensionale feestneus. Wij voelen ons als een vis in ‘t water met een biertje in de hand en een paar aandachtig luisterende toehoorders, bij voorkeur - ja, daar gaan we weer - van het vrouwelijk geslacht. Zijn we eenmaal in deze aangename situatie beland, dan moet je van goede huize komen om ons nog de deur uit te krijgen. A. en mijn moeder kunnen hierover meepraten.
Van een heel andere orde is het ‘plakgedrag’ van A. Zij is in tegenstelling tot haar man eerder van het bescheiden soort. Heeft ze van haar moeder, ook zo’n type ‘op de achtergrond’. Aandacht is voor A. geen bron van plezier. Integendeel: het is een pure kwelling. Zij geniet juist volop als anderen – pick me, pick me! – in het middelpunt van de belangstelling staan. Nadeel van haar verlegenheid is dat voor het afscheidsritueel op feestjes en partijen enig initiatief nodig is. En dat je dus onvermijdelijk even de aandacht van de gastheer- en vrouw moet vragen. Zeker op leuke avonden denkt A. dan al gauw: “Laat maar zitten, ik blijf nog wel even. Het is toch gezellig?!”
Dat gaat meestal zo door tot ze moederziel alleen is overgebleven.
Gisteravond maakte A. het wel erg bont. Op een feestje van haar werk slaagde ze er weer in om als laatste de deur achter zich dicht te trekken. Het was exact 00.27 uur toen mijn ruim acht (!) maanden zwangere vrouw naast mij in bed stapte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten