Schuldgevoel

Vandaag op peuterkleuter.jongegezinnen.nl/blogs/sander-peters:

Natuurlijk, het is hartstikke leuk om in je kind jezelf te herkennen. Althans, wanneer het om positieve eigenschappen gaat. Want soms – als bepaalde aspecten van je kroost iets minder geslaagd zijn – kun je als ouder geplaagd worden door schuldgevoel.

Ik ben zo’n papa-met-schuldgevoelens. Want helaas heeft Max niet alleen z’n mooie lange wimpers, bovenmatige intelligentie en onweerstaanbare humor van mij geërfd. Nee, ook z’n x-beentjes, droge huid en astmatische klachten (heel veel en heel langdurig hoesten) zijn rechtstreeks gekopieerd vanuit mijn DNA. Vooral dat laatste is ronduit klote voor ons kleine mannetje.

Iedere herfst en winter is het raak. De atmosfeer wordt kouder en vochtiger, de kindjes van de opvang zijn wandelende snotemmertjes, en Max begint te rochelen. Met name ’s nachts heeft ‘ie het zwaar – en wij ook, want je doet geen oog dicht met zo’n hoestend en proestend kereltje in de buurt. Ik heb daar meer last van dan A. overigens. Niet omdat A. een gevoelloze mama is, natuurlijk niet. Het punt is dat ik simpelweg een erg lichte slaper ben. Altijd al gehad: ik word al wakker van een vlieg die over de muur loopt.

Belangrijker is dat het gehoest van Max me aan vroeger doet denken. Ik heb van m’n veertiende tot m’n zestiende ongeveer 24 uur per dag, zeven dagen per week slijm opgehoest. Best traumatisch, durf ik te zeggen. Wanneer ik Max hoor worstelen, benauwt me dat. Figuurlijk, maar ook letterlijk. Het is te vergelijken met de reflex als je iemand met een schorre stem hoort praten. Dan wil je het liefst mee hoesten. Dat heb ik ook bij Maxi: het doet mij lichamelijk pijn als ik z’n benauwde hoestbuien hoor. En dus slaap ik slecht.

Gelukkig is onze vent ’s ochtends meestal weer helemaal ‘het mannetje’. En ik dus ook. Het leed is snel vergeten, en al vlug na m’n eerste kop koffie lopen Maxi en ik de polonaise door het huis. Of we gaan een potje zwaardvechten. Of schoppen de (soft)bal tegen A’s dikke buik. Lachen! Ook daarin lijkt hij op mij en gelukkig niet op z’n mama. Die is voor een uur of tien ’s ochtends nou niet bepaald ‘het vrouwtje’...

Maar goed, ik had met alle liefde de astmatische Max ingeruild voor de Max-met-ochtendhumeur. Daar zou ‘ie zelf een stuk minder last van hebben namelijk.