zaterdag 29 januari 2011

Gezwijmel

Mijn muzikale voorkeuren. Ik heb er wel eens eerder over geschreven. Tamelijk openhartige stukjes waren dat. Wie zonder blikken of blozen toegeeft wel eens uit eigen beweging een cd van Brenda Lee of Tammy Wynette te beluisteren, die stelt zich kwetsbaar op.  

Muziek is met afstand mijn meest geliefde kunstvorm. Misschien juist wel omdat ieders voorkeur zo uitgesproken persoonlijk en emotioneel geladen is. Muziek maakt je weerloos; het raakt je direct in je gevoel, of je nu wil of niet. Het roept herinneringen op die je al lang en breed vergeten was. Of die je welbewust had weggestoken. Muziek ontroert.

Niet zelden draai ik wekenlang dagelijks een slordige 461 keer achter elkaar hetzelfde nummer.

Die neiging tot herhaling heb ik nooit als ik een schilderij of een Romaans kerkje bekijk.

Vorige week zat ik weer eens ‘op spotify’. Beetje zoeken, beetje pielen, beetje luisteren. Ineens kwam het in me op: vroeger, op vakantie in Frankrijk, namen mijn ouders altijd een cassettebandje mee van The Cats. Ja, die van Piet Veerman. En van die bizarre spijkerpakken inderdaad. We draaiden de muziek in de auto op reis, op weg naar het zwembad, tijdens het eten, en als we met z’n allen om de tafel aan ’t toepen waren.

Mijn vader komt uit Limburg, vandaar dat toepen.

Ik vond The Cats prachtig. (Hé, ik was zeven of acht of zo). En verdomd: een jaar of dertig later raakt het me weer. Ik hoor de onmiskenbare keelklanken van Piet V. die zingt over de wind die één kant op waait en over Sheila die dronken onder een bar belandt, en ik ben weer even dat kleine jongetje. Ik ben graatmager, zongebruind, draag een afgeknipte spijkerbroek, sportschoenen van Eve & Adam en een petje van TI-Raleigh. Ik verslind de boeken van Arendsoog, ben lijp van wielrennen én van de zesjarige dromerige schoonheid Marjolijn.

En ik zwijmel weg bij The Cats.

De betovering duurt 36 minuten, oftewel twaalf nummers. Precies de liedjes die ook op ons bandje stonden. Daarna ben ik weer mezelf, 36 jaar, getrouwd, twee kinderen. Een eigen bedrijf, een huis, en een gezinsauto. Oké, dat is even een overgang, maar het is de schok waard. De 36 minuten waren fantastisch. Met dank aan De Muziek.

(En voor alle muziekpuristen: het maakt dus geen ene f*ck uit of het gaat om pak ‘m beet Muse of The Cats. It’s the feeling, stupid!)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten