Ik ben zo trots. Trots op Nederland, trots op mijn landgenoten. Wij Nederlanders deugen. Zonder aarzelen springen we op de bres voor de reddeloos verlorenen op de wereld. Moeiteloos offeren we ons op voor de kwetsbaren, de minder bedeelden, en de onschuldige slachtoffers. Ja, wij hebben het beste voor met de wereld.
Naastenliefde. Het is een prachtige eigenschap.
Neem nu Ruud Gullit. Onze Ruud wil de Tsjetsjenen weer doen lachen. Een nobel streven (los van die paar miljoen euro netto, per jaar). Want er moet nogal wat gebeuren, wil dat murw gebeukte volk weer een beetje gaan stralen. Een dirty job dus, maar Ruud, die gaat dat voor elkaar boksen. Laten we bidden voor die arme Tsjetsjenen dat ze de komende jaren iets meer zullen lachen dan men destijds in Rotterdam-Zuid deed (toen Ruud daar de touwtjes in handen had).
Neem onze internationaal gerespecteerde dopingexpert Douwe de Boer. Hij zet z’n ziel en zaligheid in om wielrenner Alberto Contador te helpen. Die arme stakker kreeg tijdens de laatste (en door hem gewonnen) Tour de France een sappige biefstuk uit een plasticje voorgeschoteld. En potverdorie, dat zul je altijd zien, dan zien ze bij een dopingcontrole de restje plastic voor clenbuterol aan. Hoe komen ze erbij?! Arme Alberto: zoveel talent, zoveel training, en dan zien ze ‘m voor een ordinaire bedrieger aan. Schande! Terecht dus dat De Boer zijn goede naam opoffert voor deze kwalijke zaak.
Of neem onze kakelverse regering. Ik word weer helemaal warm van binnen als ik het opschrijf: ‘wij’ (onze politiemensen en ons leger) gaan iets prachtigs doen. In een van de gevaarlijkste regio’s van Afghanistan gaan wij - echt waar, is het niet fantastisch?! - de arme analfabetische drommels van de lokale politie bijspijkeren. Petje af. Dat zul je niet iedereen zomaar even zien doen. Het is ook geen kattenpis natuurlijk: de mensen daar leren lezen en (bonnen) schrijven, terwijl je zelf geen Afghaans kent.
Echt, na deze week ben ik blijer dan ooit dat ik Nederlander ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten