Ik had beter moeten weten. Vroeger was het immers precies zo. Dan verheugde je je tijdenlang op dat ene avondje alleen thuis (in een gezin met vijf komt zoiets niet heel vaak voor), en als puntje dan eindelijk bij paaltje kwam, was er geen ene reet aan.
Same for today.
Toen de rest van de Peters-clan vanochtend bepakt en bezakt de deur achter zich dichttrok, wreef ik me verlekkerd in de handen. Oké, ik moest keihard aan het werk, maar toch. Geen vrouw en geen kinderen in huis, dat is het paradijs. En in het paradijs mag je urenlang keihard Nirvana draaien, de hele dag in een aftandse pyjama (nee, geen huispak!) door het huis sloffen, karnemelk uit het pak drinken en… je hoeft er geen smurfenpuzzels te maken.
Feestje!
Niet dus. Na een uurtje doldwaze euforie sloeg de verveling toe. Hard en ongenadig. De oorverdovende stilte klonk zelfs door de herrie van Rammstein heen. Wat een droefenis: geen stoeipartijen met een mollige peuter, geen quality time met een baby-met-boeventronie, en geen gezellig gekissebis met mijn lieve A. Saai-aai!
Godzijdank voor dit sociale mannetje heeft iemand ooit twitter en facebook uitgevonden. Digitale gezelligheid is ook gezelligheid. Je moet toch je verhaal kwijt, hè.
Eens even kijken: het is nu 18.42 uur. Dat betekent dat ik nog precies 78 minuten een alleenstaande man ben. Dat moet volstaan om een grote pan macaroni met smac en kaas weg te werken. Het is natuurlijk niet alleen maar kommer en kwel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten