Brechje

Achttien jaar en drieëntwintig dagen geleden is het alweer. Godverdomme, wat gaat de tijd snel.

Vrijdagochtend  4 september 1992, rond de klok van achten. Het hart van mijn lieve zusje wil niet meer. Zomaar, ineens. Zonder vooraankondiging, zonder reden. Op de wc valt ze om. Na drie dagen coma verklaren de artsen haar hersendood. Op 7 september sterft ze officieel. Dat zal allemaal wel;  voor ons is 4 september de inktzwarte dag. De dag dat ons leven ook ophield.

Dachten we toen.  

Het gekke is dat je zelf niet doodgaat wanneer zoiets gebeurt. Het leven gaat door. En niet alleen dat van anderen. Een week later zat ik alweer in de collegebanken, als kersverse eerstejaars Franse Taal- en Letterkunde. Zacht gezegd geen ideaal begin van iets dat toch de mooiste periode van je leven zou moeten zijn. Dat werd het dus voor mij ook niet. Sander de Student was een zombie, een spook. Ja, ik zat in de collegebankjes. Ja, ik haalde m’n tentamens. Ja, ik liep succesvol stage bij De Groene Amsterdammer. En ja, ja, ik studeerde af met een 9 voor mijn scriptie.

Maar het interesseerde me werkelijk niets.  

Het gekke is dat ook dát gevoel verdwijnt. Je merkt het eerst niet, maar het gebeurt: je geniet weer. Van het dagelijks leven. Van je werk, van een mooi boek, van muziek ook godzijdank. Je maakt je weer zorgen, over onbenulligheden. Net als vroeger. En: je durft je weer te verheugen. Op de toekomst. Op plannen die je hebt gemaakt, en die je wilt uitvoeren. Alleen, maar ook samen, met je vrienden, met geliefden.

Het is de tijd die dit op z’n geweten heeft. De tijd verstrijkt, dat is nu eenmaal z’n taak. Je leven gaat verder en de pijn verandert van kleur. Van zwart naar grijs. Van donker naar licht. Strijklicht. Nazomerlicht. Vol herinneringen. Die steeds minder knellen.

En dan, ineens, is het 18 jaar en 23 dagen geleden. En weet je: ik leef nu langer zonder haar dan ooit met haar. En is de pijn weer terug. Als vanouds. Hopelijk laat de tijd me ook deze keer niet in de steek…