Opluchting. Ik ben toch een echte man. Of in elk geval meer man dan ik dacht. Jarenlang verkeerde ik in een soort van bodemloze identiteitscrisis.
Waar andere mannen moeiteloos vier uur vollullen over auto’s, spierballen, auto’s, gadgets, auto’s en lekkere wijven, daar vond ik eigenlijk alleen dat laatste onderwerp een beetje de moeite waard (oké, eerlijk is eerlijk, ik praat heel veel en graag over ‘leuke en mooie vrouwen’). Maar sinds kort is m’n positieve zelfbeeld back in business. Ik weet dat ik toch een Echte Man ben. En wel om drie redenen.
Ten eerste mijn obsessieve liefde voor de iPhone. Daar heb ik vorige week uitvoerig verslag van gedaan. Je kunt er veel van denken en zeggen, maar niet dat het niet typisch mannelijk is.
Ten tweede: de eerste verschijnselen van de onvermijdelijke midlifecrisis openbaren zich. Langzaam, maar héél zeker. Zo gaf ik vorige week in een moment van zwakte toe dat ik Miley Cirus eigenlijk best wel een spannende en aantrekkelijke vrouw vind. “Maar die is net dertien ofzo?!” riep mijn vrouw (31) vol afschuw uit. “Ik ben de kwaaiste niet, Peters, maar dat kan écht niet. Dat is gewoon ronduit vies.” Erger misschien nog: laatst betrapte ik mezelf er op dat ik het woord ‘vet’ gebruikte. “Vet mooi”, twitterde ik. Ook dat is triest: iets te oude mannen die net iets te graag jong en hip willen zijn.
Vet sneu.
Het derde punt dat mij heeft overtuigd van m’n eigen mannelijkheid? Mijn geworstel met de wekelijkse papadag. Na een heftige innerlijke strijd tussen gevoel en verstand, beleefde ik deze week mijn coming out als carrièreman die alleen op zondag het vlees snijdt. “Annemie, we moeten praten. Ik zie eigenlijk al twee jaar enorm op tegen die papadag. Vooral de duur ervan: ik ben niet in de wieg gelegd om negen à tien uur lang te puzzelen, blokjes te stapelen of waterverftekeningen te maken. Ik wil dan dolgraag m’n eigen ding doen. Wat dan? Eeeh, werken eigenlijk?”
Even, heel even, was ik bang dat Annemie vet dramatisch in snikken zou uitbarsten. Maar natuurlijk gebeurde dat niet. Annemie is Annemie: nuchter, praktisch én altijd begripvol. “OK, goed dat je dat zegt. We lossen het op. Komt goed.” En inderdaad: de oplossing was snel gevonden. Max en Max 2.0 gaan op vrijdag voortaan een half dagje extra naar het kinderdagverblijf. Zodat papa Sander lekker z’n stoere mannendingetjes kan doen. Stukjes schrijven voor een site voor mama’s bijvoorbeeld... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten