Bij ons thuis zijn de huishoudelijke taken keurig verdeeld. Althans, dat vind ik. Als ik Annemie mag geloven, doet zij meer in huis. Veel meer. Volgens haar komt dat door de ‘genetische verschillen’ tussen mannen en vrouwen. Kort gezegd luidt haar theorie als volgt: ‘De man is een lamlendige viezerik die net doet alsof-ie de rotzooi om hem heen niet ziet, terwijl de vrouw er simpelweg niet tegen kan om in de troep te zitten als ze thuiskomt van haar werk. En dus knapt zij het wel weer allemaal op’.
Ik geef toe: daar heeft ze een punt(je). Maar gelukkig is het genetisch bepaald, dus kan ik er niets aan doen.
Toch ben ik binnenshuis ook best een steun en toeverlaat. Zo sjouw ik met loodzware (luier)vuilniszakken en oud papier, poets ik de wc (ik ruik toch niets!) en doe ik de boodschappen. Sinds de geboorte van Max zijn dat – heel truttig – de weekboodschappen. Papa Sander krijgt een lijstje in de handen gedrukt, en gaat vrijdags met de auto op stap naar de XL-Albert Heijn. Samen met honderden andere brave huisvaders. Gezellig!
Maar: er is één verschil tussen mij en die andere boodschappenjongens. Waar zij er bij de kassa schijnbaar moeiteloos in slagen om in hun uppie de inhoud van zo’n bomvolle kar in te pakken (en ondertussen nog te betalen, de kortingskaart te geven, voetbalplaatjes te ontvangen, en o ja, het legeflessenbonnetje in te leveren) zónder de volgende klant in de weg te staan, daar zorg ik hevig zwetend voor vertraging. Voor opstoppingen. Voor kassafiles.
Ik lijd aan een supermarktkassa-inpak-fobie.
Gisteren heb ik dit gevoel gedeeld met Annemie. Haar reactie: ‘Mietje. Daar moet je schijt aan hebben. En anders gooi je toch gewoon al die boodschappen op een berg in je karretje en ga je even verderop alles netjes in je tassen opbergen.’ Tja. Zoiets kan ook eigenlijk alleen maar een vrouw zeggen. Ik bedoel: dát is natuurlijk mijn eer te na. Ik ben tenslotte een man. Wat andere mannen kunnen, kan ik ook. Dus confronteer ik mezelf nog een tijdje met m’n angst. Net zolang tot ik volkomen losjes en zelfverzekerd (én met keurig ingepakte tassen!) de kassière een fijne dag heb gewenst, nog vóórdat het eerste artikel van de volgende klant gescand is.
Wie zegt dat het leven van de jonge vader niet spannend en enerverend is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten